47 rōnin

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Sengaku-ji'de 47 rōninin mezarı

47 rōnin (Japonca: 四十七士 Shi-jū-shichi-shi),[1] Akō Olayı (赤穂事件, Akō jiken) veya Akō kan davası olarak da bilinir, Japonya'da bir grup rōnin'in (efendisiz samuray) 31 Ocak 1703'te[2] efendilerinin ölümünün intikamını aldığı tarihi bir olaydır. Olay o dönemden itibaren bir efsane haline gelmiştir.[3] Soga Kardeşlerin İntikamı ve Igagoe kan davası ile birlikte Japonya'daki üç büyük kan davası olayından biridir.

Hikâye, daimyoları (feodal lord) Asano Naganori'nin Kira Yoshinaka adlı güçlü bir saray görevlisine saldırdığı için seppuku (intihar ritüeli) yapmak zorunda kalmasının ardından lidersiz kalan bir grup samurayı anlatır. Yetkililerin bu kan davasına müsamaha göstermeyeceğini ve onları idam edeceğini çok iyi bildikleri halde rōninler, bir yıl boyunca bekleyip plan yaptıktan sonra Kira'yı öldürerek efendilerinin intikamını almışlardır. Kamuoyunun desteğini alan rōninler, cinayet için suçlu olarak infaz yerine onurlu bir ölüm olarak seppuku yapmaları yönünde yetkililerle anlaşmış, 46 rōnin 20 Mart 1703 tarihinde seppuku yaparak yaşamlarına son vermişlerdir. Saldırı grubunda bulunan 47. rōnin Terasaka Kichiemon şogun tarafından affedilmiştir.

Bu gerçek hikâye, Japon kültüründe insanların günlük yaşamlarında göstermeleri gereken sadakat, fedakarlık, sebat ve onurun simgesi olarak popülerleşmiştir. Japonya'nın hızlı bir modernleşme sürecine girdiği Meiji Dönemi'nde hikâyenin popülaritesi artmış ve efsane, ulusal miras ve kimlik söylemlerinin içine yerleşmiştir.

Kırk yedi rōnin hikâyesinin kurgulanmış anlatımları Chūshingura olarak bilinir. Hikâye, bunraku ve kabuki türleri de dahil olmak üzere çok sayıda tiyatro oyununda popüler hale getirilmiştir. Genroku dönemindeki şogunluğun güncel olayların tasvir edilmesini yasaklayan sansür yasaları nedeniyle isimler değiştirilmiştir. Oyun yazarları tarafından verilen versiyon bazıları tarafından tarihî gerçek olarak kabul edilmiş olsa da, ilk Chūshingura olaydan yaklaşık 50 yıl sonra yazılmıştır ve Chūshingura'dan önceki gerçek olaylarla ilgili çok sayıda tarihî kayıt günümüze ulaşmıştır.

Bakufu'nun (şogun yönetimi) sansür yasaları, söz konusu olaylardan 75 yıl sonra, 18. yüzyılın sonlarında, Japonolog Isaac Titsingh'in 47 rōnin hikâyesini Genroku döneminin önemli olaylarından biri olarak ilk kez kaydettiği zaman biraz gevşemişti.[4] Hikâye hala Japonya'da popülerliğini korumaktadır ve her yıl 14 Aralık'ta[2] Asano Naganori ve rōninlerin gömülü olduğu Sengakuji Tapınağı'nda olayın anısına bir festival düzenlenmektedir.

Hikaye[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzun yıllar boyunca, A. B. Mitford'un Tales of Old Japan (1871) adlı kitabında anlattığı olayların versiyonu genellikle güvenilir olarak kabul edildi. Bu anlatıdaki olaylar dizisi ve karakterler Batı'da geniş bir popüler okuyucu kitlesine sunuldu. Mitford, okuyucularını kırk yedi rōnin hikâyesinin tarihsel doğruluğunu yorumlamaya davet etmiştir. Hikâyenin Mitford versiyonu uzun zamandır standart olarak kabul edilse de, bazı detayları artık sorgulanmaktadır.[5] Olası kusurlarına rağmen, Mitford'un çalışması ileri araştırmalar için geleneksel bir başlangıç noktası olmaya devam etmektedir.

Mitford, ister sadece edebi bir yöntem, ister etnografik doğruluk iddiası olsun, hikâyeye şöyle başlar:

Yedo'nun (Tokyo'nun eski adı) bir banliyösü olan Takanawa'da, saygıdeğer ağaçlardan oluşan bir yuvanın ortasında, Sengakuji ya da Bahar Tepesi Tapınağı gizlidir ki bu tapınak, hikayelerini anlatmak üzere olduğum Japon tarihinin, Japon dramasının kahramanları olan meşhur kırk yedi rōnin mezarlığıyla tüm ülkede tanınır.[6]

(Yaygın olarak bilinen kurgusal Eski Japonya Hikâyeleri'ne bakınız.)

Bir trajedinin doğuşu[değiştir | kaynağı değiştir]

1701'de iki daimyo, Akō bölgesinin genç daimyo'su Asano Takumi no Kami Naganori ve Tsuwano bölgesinden Lord Kamei Korechika, şogun'a hizmetleri sırasında İmparator Higashiyama'nın elçileri için Edo Kalesi'nde uygun bir karşılama düzenlemekle görevlendirildiler.[7]

Asano ve Kamei, Tokugawa Tsunayoshi'nin şogunluğunda güçlü bir yetkili olan Kira Kozuke-no-Suke Yoshinaka tarafından gerekli saray görgü kuralları konusunda eğitileceklerdi. İddiaya göre, ya kendisine sundukları hediyelerin yetersizliği ya da istediği gibi rüşvet teklif etmedikleri için onlara kızdı. Diğer kaynaklar onun doğal olarak kaba ve kibirli olduğunu ya da rüşvetçi olduğunu, bunun da dindar bir Konfüçyüsçü olan Asano'yu rahatsız ettiğini söyler. Bazı rivayetlere göre, Asano şogunluk sarayının inceliklerine aşina olmadığı için Kira'ya gereken saygıyı göstermemiş olabilir. Her halûkarda Kira'nın davranışları Asano ve Kamei'yi gücendirmişti.[8]

Başlangıçta Asano, Kira'nın hakaret ve alaylarına metanetle katlanırken, Kamei öfkelendi ve hakaretlerin intikamını almak için Kira'yı öldürmeye karar verdi. Kaledeki görevlerini bitirdiği bir gün sarayına döndüğünde gizlice danışmanlarını toplayarak onlara ertesi gün saraya gittiğinde Kira'yı kesinlikle öldüreceğini ve hiçbir itirazı kabul etmeyeceğini söyledi. Kamei'nin sağ duyulu danışmanlarından biri itiraz etmenin fayda etmeyeceğini anlayarak ona sözlerinin kanun olduğunu, bütün hazırlıkların yapılacağını, ertesi gün Kira tekrar küstahlık ederse öldürülmesinin müstehak olacağını söyledi ve Kamei'nin memnuniyetini kazandı.[9]

Evine dönen danışman canı sıkılmış halde prensin söylediklerini düşünürken aklına Kira'nın cimriliğiyle ün saldığı için rüşvete kesin açık olacağı geldi ve efendisiyle ailesini korumak için ne kadar büyük olursa olsun rüşvet ödemesi gerektiğine karar verdi. Toplayabildiği bütün parayı toplayıp atına binerek gece vakti Kira'nın sarayına gitti. Hizmetçilere Kira'nın öğrettiği saray terbiyesi için efendisi Kamei'nin müteşekkir olduğunu ve efendisinin gönderdiği mütevazı hediyeleri kabul etmesini umduğunu söyleyerek, Kira'nın kendisine bin ons gümüş ve hizmetçilerine dağıtılmak üzere yüz ons gümüş çıkardı.[9]

Ertesi gün Kamei olanlardan habersiz saraya gittiğinde Kira kendisini engin bir nezaketle karşıladı:

Bu sabah erkencisiniz Lord Kamei. Gayretinizi hakkıyla takdir etmem mümkün değil. Bugün dikkatinizi görgü kurallarıyla ilgili bir kaç noktaya çekme onuruna nail olacağım. Kaba görünen önceki davranışlarımı Lord Hazretleri mazur görsün. Doğal olarak huysuz bir mizacım var ve dua ediyorum ki beni affedersiniz.[10]

Kira alçak gönüllü ve adil konuşmalar yapmaya devam ettikçe Kamei'nin kalbi adım adım yumuşadı ve nihayetinde Kira'yı öldürme niyetinden vazgeçti. Danışmanının zekası, Kamei, ailesi ve etrafındakilerin hayatını kurtarmıştı.

Bundan bir süre sonra herhangi bir hediye göndermeyen Asano Takumi no Kami saraya geldi. Kira'nın alay ve hakaretleri önceki günlere göre daha da artmıştı fakat Asano sabırla görevine devam ediyordu. Kira'nın Asano'dan ayakkabılarının bağcıklarını bağlamasını istemesi ve ona "görgü bilmeyen taşralı hödük" demesi Asano'nun sabrını tüketen son hakaret olmuştu. Asano hançerini Kira'nın yüzüne savurdu fakat taktığı saray şapkası Kira'nın yüzünü korudu ve sadece ufak bir sıyrık oluştu. Kaçmaya çalışan Kira'nın peşine düşen Asano ikinci darbeyi ıskalayarak bir sütuna çarptı. Bu sırada kavgayı gören Kajikawa Yosobei adında bir şogun görevlisi araya girerek Kira'ya kaçması için zaman kazandırdı. Ortaya çıkan kargaşa sonunda Asano Takumi no Kami Naganori yakalandı ve silahları alınıp hapsedildi.[11]

Kira'nın yaraları ciddi bile değildi fakat şogun ikamet sınırlarında bir şogun görevlisine saldırmak ağır bir suçtu. Edo Kalesinde ise herhangi bir şiddet hatta kılıç çekmek bile tamamen yasaktı. Müzakereler tamamlandığında Asano'nun Hara-kiri yapmasına, Akô Kalesi ve bütün mallarına el konulmasına karar verildi. Nihayetinde Asano'nun ölümüyle klanı ve ailesi dağıldı, efendisiz kalan hizmetçileri rōnin oldu ve bir kısmı tüccarlığa başlarken başka bir kısmı da diğer daimyoların hizmetine girdi.[12]

Haber, Asano'nun baş danışmanı Ōishi Kuranosuke Yoshio'ya ulaştığında komutayı eline almış ve bakufu'nun emirlerini yerine getirmeden önce Asano ailesini teslim etmeden uzaklaştırmıştı.

İntikam planı[değiştir | kaynağı değiştir]

Asano'nun 300'den fazla adamı vardı. Bunlardan 47 tanesi ve bilhassa liderleri Kuranosuke, şogun tarafından yasaklanmış olmasına ve ağır sonuçlarını bilmelerine rağmen gizlice birlik oluşturup efendilerinin intikamını almaya ant içtiler.[13][14]

Kira, kızıyla evlendiği Uyesugi adında bir daimyonun adamları tarafından çok sıkı korunuyordu ve sürekli tetikteydiler. Ek olarak Kira, eski hizmetçilerin böyle bir olaya kalkışabileceğini düşünerek casuslar göndermeye başlamıştı. rōninler, tek yolun düşmanın gardını düşürmek olduğunu düşünerek dağılıp kılık değiştirmeye karar verdiler. Reisleri Kuranosuke, Kyoto'da Yamashina mahallesine yerleşti. Kendini sarhoşluğa ve sefahate veren Kuranosuke, genelevlerde hayat kadınları ve sarhoşlarla vakit geçirmeye başladı. Kira tarafından izlendiğini bildiği için halkın içinde kendini küçük düşürecek şekilde sarhoş oluyor, düşüp yol ortasında uyuya kalıyor, insanlar tarafından çeşitli hakaretlere maruz kalıyordu.[12]

Bir süre sonra Kuranosuke, yirmi yıllık sadık karısına ağır hakaretler etmeye ve onu boşayacağını söylemeye başladı. Amacı, eşi ve çocuklarını olası zararlardan korumaktı. Karısını boşayarak iki küçük çocuğuyla birlikte ailesinin yanına gönderdi. En büyük oğlu Oishi Chikara ise yanında kalmayı tercih etti. Casuslar Kuranosuke'nin karısı ve çocuklarını kapı dışarı edip bir cariye almasını, sarhoşluk ve şehvet içinde sürünmesini detaylıca Kira'ya aktardılar. Bunları duyan Kira, eski hizmetkarların cesaretlerini kaybettiklerini ve korkacak bir şey kalmadığını düşünüp rahatladı. Nöbetleri azaltarak kayınpederi Uyesugi tarafından verilen muhafızların yarısını geri gönderdi.[15]

Kuranosuke, Kira'nın dikkatini üzerine çekmişken, adamları Edo'ya gidip çeşitli işçi ve tacir sıfatlarıyla Kira'nın evine sızmayı başardılar. Binanın planını ve odaların düzenlerini, Kira'nın adamlarından sadık ve cesur olanları, korkak olanları tespit edip öğrenerek düzenli bir şekilde Kuranosuke'ye rapor ettiler. Raporlar sonucunda intikam vaktinin geldiğini düşünen Kuranosuke gizlice Kyoto'dan kaçarak Edo'ya gitti ve kırk altı adamını toplayıp beklemeye başladı.[16]

Saldırı[değiştir | kaynağı değiştir]

Oishi Kurosuke'nin davulla sinyal vermesini gösteren Ukiyo-e.Tsukioka Yoshitoshi.
Kira malikanesinin ana kapısına saldırı.

1702 senesi Aralık ayında 47 rōnin toplanıp dikkatli bir saldırı planı hazırladılar. Plana göre iki gruba ayrılacaklardı. Kuranosuke liderliğindeki grup ön kapıdan, oğlu Chikara liderliğindeki grup ise arka kapıdan saldıracaktı. Chikara henüz 16 yaşında olduğu için Yoshida Chiuzayémon muhafızı olarak görevlendirildi. Kuranosuke'nin emriyle çalınacak bir davul sesi eş zamanlı saldırı işareti olacaktı. Kira öldürülüp başı kesildiğinde ise ince bir ıslık sesi çalınacak, hızlıca olay yerine gidilip kimliği teşhis edildikten sonra kafası Sengakuji Tapınağı'na götürülecekti.[16]

Saldırı gece yarısı olarak planlandı. Kuranosuke saldırıdan önce yoldaşlarına hitab etti:

Bu gece düşmanımıza sarayında saldıracağız. Hizmetkârları bize kesinlikle direnecek ve onları öldürmek zorunda kalacağız. Ama yaşlı erkekleri, kadınları ve çocukları öldürmek acınacak bir şeydir. Bu nedenle hepinizden tek bir çaresiz insanı bile öldürmemeniz için çok dikkatli olmanızı rica ediyorum.[16]

Dört adam, herkes uyurken sundurmanın çatısına astıkları iplerden bir merdivenle avluya girmeyi başardılar. Muhafızın uyuduğu kapıcı kulübesine girdiler ve muhafızı yakalayıp bağladılar. Muhafız, canlarının bağışlanması için merhamet diledi. Rôninler de kapının anahtarlarının verilmesi koşuluyla bunu kabul ettiler ama diğerleri anahtarların subaylarından birinin evinde olduğunu ve onları elde etme imkânları olmadığını söyleyince rôninler sabırlarını kaybedip bir çekiçle kapıyı tutan büyük tahta sürgüyü parçaladılar. Aynı anda Chikara yirmi üç adamıyla arka kapıdan malikaneye girdi.[17]

Saldırı başladığında Kuranosuke komşu evlere Asano no Takumi no Kami'nin eski hizmetkarları olduklarını, soyguncu olmadıklarını ve intikam için (katakiuchi, 敵討ち) geldiklerini bildiren bir mesaj gönderdi. Kira'yı sevmeyen komşuları da rahatlayıp herhangi bir şey yapmaya kalkışmadılar.[18]

Kuranosuke, dışarıdan yardım talep edilmesi ihtimaline karşı malikanenin dört köşesindeki çatılara on tane okçu yerleştirdi ve buradan çıkmaya kalkışacak olan hizmetkârları vurmalarını emretti. Daha sonra Kuranosuke kendi eliyle davula vurdu ve saldırı işaretini verdi. Gürültüyü duyup uyanan Kira'nın on tane hizmetkarı ön tarafa doğru koşup rōninlerle karşı karşıya geldiler. Şiddetli çatışmalar başladığında Chikara da adamlarıyla bahçeden geçerek arka taraftan evin içine girdi. Dehşete düşen Kira, karısı ve kadın hizmetçileriyle birlikte verandadaki bir dolaba saklandı. Ön taraftaki hizmetkarları kayıp vermeden öldüren Kuranosuke liderliğindeki grup, arka taraftan gelen Chikara'nın grubuyla birleşip arka odalara doğru ilerlemeye başladılar.[18]

Çatışma kısa süre içince yayılınca Kira'nın hizmetkarları baş edemeyeceklerini anladılar. Kira'nın kayınpederi Uyesugi'den yardım istemek için haberciler göndermeye çalışsalar da bu haberciler Kuranosuke'nin çatılara yerleştirdiği okçular tarafından vuruldular.

Kira'nın ölümü[değiştir | kaynağı değiştir]

Kira'nın özel odasına gelip nöbet bekleyen üç muhafızı da öldüren rōninler içeri girdiklerinde Kira'yı bulamadılar. Kuranosuke adamlarını gruplara ayırarak bütün evi aradı fakat Kira bulunamadı. Çaresizlik içinde düşmanlarının kaçtığını düşünmeye başladıklarında Kuranosuke, Kira'nın odasına gidip yatağını kontrol etti. Yatağın hala sıcak olduğunu fark edince düşmanın evin içinde olduğuna kanaat getirip aramaya devam ettiler. Odanın yüksek bir yerinde asılı olan resmi indirdiklerinde büyükçe gizli bir delik buldular. Delikten geçen rōninler diğer tarafta odun ve kömürlerin saklandığı bir müştemilata ulaştılar. Burada yapılan aramada beyaz saten elbiseli saklanan bir adam bulundu. Adam arama yapanlara hançerle saldırdı ama kolayca etkisiz hale getirildi. Kim olduğunu söylemeyi reddetti fakat arama yapanlar onun Kira olduğundan emin olarak işaret düdüğünü çaldılar. Rōninler toplandı ve Kuranosuke bir fener getirerek yaşlı adamın yüz hatlarını tarayınca onun gerçekten de Kira olduğunu gördü, ek bir kanıt olarak adamın kafasında Asano'nun saldırısından kalma yara izi vardı.[19]

Kuranosuke dizlerinin üzerine çöktü ve Kira'nın yüksek rütbesine hürmeten ona saygıyla hitab etti:

"Lordum, biz Asano Takumi no Kami'nin hizmetkarlarıyız. Geçen yıl siz ve efendimiz sarayda tartıştınız ve efendimiz harakiri cezasına çarptırıldı, ailesi mahvoldu. Sadık ve vefalı insanların görevi olduğu üzere, bu gece onun intikamını almaya geldik. Lordum, amacımızın doğruluğunu kabul etmeniz için size yalvarıyorum. Ve şimdi Lordum, hara-kiri yapmanız için size yalvarıyoruz. Ben de sizin yardımcınız olma şerefine nail olacağım (kaishakunin 介錯人 - seppuku yapan kişinin acısını dindirmek için kellesini vuran kişi). Tüm alçak gönüllülüğümle siz Lord hazretlerinin başını teslim aldığımda, onu Asano Takumi no Kami'nin mezarına bir adak olarak koymak niyetindeyim."[20]

Asil bir şekilde seppuku yapması teklif edilmesine rağmen Kira sessiz kalıp titreyerek çömeldi. Israr etmenin faydasız olduğunu gören Kuranosuke Kira'yı yere yatırıp efendisi Asano'nun hara-kiri yaptığı hançerle kafasını kesti. Kafayı aldıktan sonra olası bir yangını önlemek için evdeki bütün lambaları ve ateşleri söndürerek yola çıktılar.[21]

Rōninlerden biri olan Terasaka Kichiemon'a Akō'ya gitmesi ve intikamlarının tamamlandığını bildirmesi emredildi. (Kichiemon'un haberci rolü hikâyenin en yaygın kabul gören versiyonu olsa da, diğer anlatılara göre savaştan önce veya sonra kaçmış ya da rōnin teslim olmadan önce gitmesi emredilmiştir).[22]

Sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]

Gün ağarırken, Kira'nın başını hızlı bir şekilde evinden alıp şehir boyunca yaklaşık on kilometre yürüyerek efendilerinin Sengaku-ji tapınağındaki mezarına taşıdılar. Kira'nın kayınpederi Uyesugi'nin kendilerine saldıracağını düşünüp yol boyunca ellerinde kılıçlarıyla dikkatle ilerlediler. Asano hanesinin öğrencisi, Japonya'nın on sekiz baş daimyosundan biri ve doğrudan şogunun hizmetinde olan (hatamoto) Matsudaira Aki no Kami, olayı duyduğunda çok memnun olmuş ve saldırıya uğramaları durumunda rôninlere yardım edeceğini bildirmişti. Böylece Kira'nın kayınpederi onları takip etmeye cesaret edemedi. İntikam hikâyesi hızla yayılınca yolda büyük bir heyecan yarattılar ve yollarına çıkan insanlar tarafından övülüp ve ikramlar aldılar.[21]

Efendilerinin mezarına geldiklerinde, Kira'nın başını aldılar ve yakınlardaki bir kuyuda yıkayarak temizledikten sonra, mezarın önüne sunu olarak koydular. Tapınağın rahiplerini çağırdılar ve onlar tütsü yakarken dualar okudular. Kuranosuke yanlarında bulunan bütün parayı başrahibe vererek kanunlar gereği hara-kiri yapacaklarını söyledi ve düzgünce defnedilip kendileri için dualar edilmesini rica etti.[23]

Edo valileri ve kamu denetçilerinden oluşan Yüce Divan, şehrin onurunu kirlettikleri, bakufu'nun kararlarını hiçe saydıkları ve Kira Kotsuke no Suke'yi öldürdükleri için rōninlere infaz hükmü verdi. Fakat rōninler adına halktan birçok dilekçe ve övgü duyan şogun cezayı seppuku olarak değiştirerek onurlu bir şekilde ölmelerini kabul etti. Dört daimyonun gözetimine dağıtılan 46 rōninin her biri 20 Mart 1703'te seppuku yaptıktan sonra ustaları Asano Takumi no Kami'nin mezarının önüne gömüldüler.[24]

Bu durum o zamandan beri önemli ölçüde kafa karışıklığına neden olmuştur. Bazı kişiler "kırk altı rōnin"den bahsetmektedir. Bu, şogun tarafından ölüm cezasına çarptırılan gruba atıfta bulunurken, asıl saldırı grubu kırk yedi kişiydi. Terasaka Kichiemon olarak tanımlanan kırk yedinci rōnin sonunda görevinden döndü ve shōgun tarafından affedildi (bazılarına göre gençliği nedeniyle). Kendisi 87 yaşına kadar yaşamış, 1747 civarında ölmüş ve daha sonra yoldaşlarının yanına gömülmüştür.[25]

Sengaku-ji'deki mezarlar büyük saygı duyulan bir yer haline geldi ve insanlar dua etmek için buraya akın etti. Tapınaktaki mezarlar Genroku döneminden bu yana yıllar boyunca pek çok kişi tarafından ziyaret edilmiştir.[4]

Asano klanı lordluğunun yeniden kurulması[değiştir | kaynağı değiştir]

Asano Naganori'nin küçük kardeşi ve varisi Asano Daigaku Nagahiro'nun Tokugawa şogunluğu tarafından ismini yeniden kurmasına izin verildi, ancak toprakları orijinalinin onda birine indirildi.[26]

Rōninler[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. Ōishi Kuranosuke Yoshio/Yoshitaka (大石 内蔵助 良雄)
  2. Ōishi Chikara Yoshikane (大石 主税 良金)
  3. Hara Sōemon Mototoki (原 惣右衛門 元辰)
  4. Kataoka Gengoemon Takafusa (片岡 源五右衛門 高房)
  5. Horibe Yahei Kanamaru/Akizane (堀部 弥兵衛 金丸)
  6. Horibe Yasubei Taketsune (堀部 安兵衛 武庸)
  7. Yoshida Chūzaemon Kanesuke (吉田 忠左衛門 兼亮)
  8. Yoshida Sawaemon Kanesada (吉田 沢右衛門 兼貞)
  9. Chikamatsu Kanroku Yukishige (近松 勘六 行重)
  10. Mase Kyūdayū Masaaki (間瀬 久太夫 正明)
  11. Mase Magokurō Masatoki (間瀬 孫九郎 正辰)
  12. Akabane Genzō Shigekata (赤埴 源蔵 重賢)
  13. Ushioda Matanojō Takanori (潮田 又之丞 高教)
  14. Tominomori Sukeemon Masayori (富森 助右衛門 正因)
  15. Fuwa Kazuemon Masatane (不破 数右衛門 正種)
  16. Okano Kin'emon Kanehide (岡野 金右衛門 包秀)
  17. Onodera Jūnai Hidekazu (小野寺 十内 秀和)
  18. Onodera Kōemon Hidetomi (小野寺 幸右衛門 秀富)
  19. Kimura Okaemon Sadayuki (木村 岡右衛門 貞行)
  20. Okuda Magodayū Shigemori (奥田 孫太夫 重盛)
  21. Okuda Sadaemon Yukitaka (奥田 貞右衛門 行高)
  22. Hayami Tōzaemon Mitsutaka (早水 藤左衛門 満尭)
  23. Ya da Gorōemon Suketake (矢田 五郎右衛門 助武)
  24. Ōishi Sezaemon Nobukiyo (大石 瀬左衛門 信清)
  25. Isogai Jūrōzaemon Masahisa (礒貝 十郎左衛門 正久)
  26. Hazama Kihei Mitsunobu (間 喜兵衛 光延)
  27. Hazama Jūjirō Mitsuoki (間 十次郎 光興)
  28. Hazama Shinrokurō Mitsukaze (間 新六郎 光風)
  29. Nakamura Kansuke Masatoki (中村 勘助 正辰)
  30. Senba Saburobei Mitsutada (千馬 三郎兵衛 光忠)
  31. Sugaya Hannojō Masatoshi (菅谷 半之丞 政利)
  32. Muramatsu Kihei Hidenao (村松 喜兵衛 秀直)
  33. Muramatsu Sandayū Takanao (村松 三太夫 高直)
  34. Kurahashi Densuke Takeyuki (倉橋 伝助 武幸)
  35. Okajima Yasoemon Tsuneshige (岡島 八十右衛門 常樹)
  36. Ōtaka Gengo Tadao/Tadatake (大高 源五 忠雄)
  37. Yatō Emoshichi Norikane (矢頭 右衛門七 教兼)
  38. Katsuta Shinzaemon Taketaka (勝田 新左衛門 武尭)
  39. Takebayashi Tadashichi Takashige (武林 唯七 隆重)
  40. Maebara Isuke Munefusa (前原 伊助 宗房)
  41. Kaiga Yazaemon Tomonobu (貝賀 弥左衛門 友信)
  42. Sugino Jūheiji Tsugifusa (杉野 十平次 次房)
  43. Kanzaki Yogorō Noriyasu (神崎 与五郎 則休)
  44. Mimura Jirōzaemon Kanetsune (三村 次郎左衛門 包常)
  45. Yakokawa Kanbei Munetoshi (横川 勘平 宗利)
  46. Kayano Wasuke Tsunenari (茅野 和助 常成)
  47. Terasaka Kichiemon Nobuyuki (寺坂 吉右衛門 信行)

Eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]

Rōninler intikamları için "doğru zamanı" bekleyerek 14 aydan fazla zaman geçirdiler. Hagakure'nin yazarı Yamamoto Tsunetomo şu meşhur soruyu sormuştu: "Asano'nun ölümünden dokuz ay sonra Kira bir hastalıktan ölseydi ne olurdu?" Tsunetomo'nun cevabı, kırk yedi rōnin'in ustalarının intikamını almak için tek şanslarını kaybedecekleri yönündeydi. O zaman, dağınık davranışlarının sadece bir rol olduğunu, biraz daha zaman içinde intikam için hazır olacaklarını iddia etseler bile, onlara kim inanırdı? Sonsuza dek korkak ve ayyaş olarak hatırlanacaklar ve Asano klanının adına sonsuz bir utanç getireceklerdi. Yamamoto'ya göre rōninlerin yapması gereken en doğru şey, Asano'nun ölümünden hemen sonra Kira ve adamlarına saldırmaktı. Kira o sırada saldırıya hazır olduğu için rōnin muhtemelen yenilgiye uğrayacaktı ama bu önemsizdi.[27]

Yamamoto'ya göre Kuranosuke başarıya fazla takıntılıydı. Karmaşık planını Kira'yı öldürmeyi başaracaklarından emin olmak için tasarlamıştı ki bu bir samuray için uygun bir kaygı değildi. Önemli olan Kira'nın ölümü değil, Asano'nun eski samuraylarının Kira hanesine karşı topyekûn bir saldırıda üstün cesaret ve kararlılık göstermeleri ve böylece ölen efendileri için sonsuz bir onur kazanmalarıydı. Kira'yı öldürmeyi başaramamış hatta hepsi ölmüş olsaydı bile, zafer veya yenilginin hiçbir önemi olmadığı için gerekeni yapmış olacaklardı. Bir yıl bekleyerek başarı şanslarını artırdılar ama bir samurayın işleyebileceği en büyük günah olan klanlarının adını lekeleme riskini aldılar.[27]

Sanat[değiştir | kaynağı değiştir]

Kırk yedi rōnin'in trajedisi Japon sanatının en popüler temalarından biri olmuştur ve son zamanlarda Batı sanatına da girmeye başlamıştır.

Olayın hemen ardından, aydınlar arasında böyle bir intikamın uygun olup olmadığı konusunda karışık duygular vardı. Birçoğu, efendilerinin son arzuları göz önüne alındığında, rōnin'in doğru olanı yaptığı konusunda hemfikirdi, ancak böyle intikamcı bir dileğin uygun olup olmadığı konusunda kararsızdı. Ancak zamanla bu hikâye efendiye ve daha sonra da imparatora sadakatin bir sembolü haline geldi. Bu gerçekleştikten sonra hikâye drama, hikâye anlatımı ve görsel sanatların konusu olarak gelişti.

Oyunlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Olay hemen peş peşe kabuki ve bunraku oyunlarına ilham verdi. İlki, Soga'nın Şafakta Gece Saldırısı, rōnin öldükten sadece iki hafta sonra sahnelendi. Yetkililer tarafından kapatıldı, ancak kısa süre sonra başkentten daha uzakta olan Osaka ve Kyoto'da da pek çok oyun sahnelendi. Hatta bazıları hikâyeyi Asya'nın geri kalanına yaymak için Manila'ya kadar götürdü.

Uyarlamaların en başarılısı, 1748 yılında Takeda Izumo 5 Ekim 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ve iki arkadaşı tarafından yazılan Kanadehon Chūshingura (günümüzde kısaca Chūshingura veya "Sadık Hizmetkârlar Hazinesi" olarak anılmaktadır) adlı bunraku kukla oyunuydu; daha sonra hala Japonya'nın en popüler oyunlarından biri olan kabuki oyununa uyarlandı.

Opera[değiştir | kaynağı değiştir]

Hikâye 1997 yılında Shigeaki Saegusa tarafından Chūshingura adlı bir operaya dönüştürülmüştür.[28]

Sinema ve Televizyon[değiştir | kaynağı değiştir]

Oyunun Japonya'da en az altı kez filmi çekilmiştir.[29] en erken filmde Onoe Matsunosuke rol almıştır. Filmin gösterim tarihi sorgulanmakla birlikte 1910 ile 1917 yılları arasına yerleştirilmiştir. Jidaigeki Senmon Kanalında (Japonya) benshi anlatımı eşliğinde yayınlanmıştır. 1941 yılında Japon ordusu, daha sonra Ugetsu'yu yönetecek olan yönetmen Kenji Mizoguchi'yi Genroku'yu yapmakla görevlendirdi.

Son olarak, Keanu Reeves'in başrolünde oynadığı 47 rōnin adlı 2013 yapımı bir Amerikan filmine ve ardından Last Knights adlı 2015 yapımı daha stilize ve uyarlama bir versiyona dönüştürüldü.[30]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary". 8 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  2. ^ a b Deal, William E. (2007). Handbook to Life in Medieval and Early Modern Japan (İngilizce). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533126-4. 
  3. ^ "Kanadehon". Columbia University. 11 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
  4. ^ a b Titsingh, Isaac (17 Mart 2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779-1822 (İngilizce). Routledge. ISBN 978-1-135-78737-0. 
  5. ^ "intra-navbar.gif". www.columbia.edu. 21 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2023. 
  6. ^ Redesdale, Algernon Bertram Freeman-Mitford. "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf-3" (İngilizce). 24 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2023. 
  7. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf-4". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2023. 
  8. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf-4". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  9. ^ a b "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf-5". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  10. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf-6". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  11. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 6-7". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  12. ^ a b "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 7". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  13. ^ Langford, Joseph H. (1926). The Tokugawa Epoch (1652-1868) (Unknown). 
  14. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 7". www.gutenberg.org. 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  15. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 9". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  16. ^ a b c "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 10". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  17. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 11". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  18. ^ a b "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf.11". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  19. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 12-13". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  20. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 13". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  21. ^ a b "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 14". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  22. ^ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 2 Kasım 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  23. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 15". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  24. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 15-16". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  25. ^ "Tales of Old Japan, by Algernon Bertram Freeman-Mitford sf. 18". 8 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  26. ^ Masahide, Bitō; Smith, Henry D. (2003). "The Akō Incident, 1701-1703". Monumenta Nipponica. 58 (2): 149-170. ISSN 0027-0741. 8 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  27. ^ a b "Yamamoto, T. (Kodansha, 1979). Hagakure, Sf. 26". 29 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  28. ^ "Shigeaki Saegusa". 15 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  29. ^ "The Guardian". 29 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 
  30. ^ "last knights". 27 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Haziran 2023. 

Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Turnbull, Stephen. (2011). The Revenge of the 47 rōnin, Edo 1703; Osprey Raid Series #23, Osprey Publishing. 978-1-84908-427-7
  • Jorge Luís Borges. (1935). The Uncivil Teacher of Court Etiquette Kôtsuké no Suké; A Universal History of Infamy, Buenos aires 1954, Emecé 1945 0-525-47546-X
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=47_rōnin&oldid=31145828" sayfasından alınmıştır