İçeriğe atla

1961 Formula 1 sezonu

Vikipedi, özgür ansiklopedi

1961 FIA Formula 1 Dünya Şampiyonası sezonu
Önceki: 1960 Sonraki: 1962
PilotlarPistlerYarışlar
Phil Hill (fotoğraf 1966 yılında çekilmiştir) Ferrari'de yarışırken kariyerinin ilk ve tek şampiyonluğunu kazandı.

1961 Formula 1 sezonu, FIA tarafından düzenlenen Formula 1 şampiyonasının 15. sezonuydu. 12. Dünya Sürücüler Şampiyonasını, 4. F1 Üreticileri Uluslararası Kupasını ve birçok şampiyona dışı yarışa ev sahipliği yaptı. Dünya Şampiyonası, 14 Mayıs ile 8 Ekim 1961 tarihleri arasında sekiz yarışta yapıldı.

Ferrari adına yarışan Phil Hill, takım arkadaşı ve rakibi Wolfgang von Trips'in sezonun sondan bir önceki yarışı olan İtalya Grand Prix'sinde hayatını kaybetmesinin ardından kariyerinin ilk ve tek Sürücüler Şampiyonası'nı kazandı. Hill, Amerika doğumlu ilk ve günümüze kadarki tek şampiyon oldu (1978 şampiyonu Mario Andretti Amerikalı olsa da İtalya'da doğmuştu). Ferrari Formula 1'deki ilk Üreticiler Şampiyonluğu'nu kazandı.

Yeni düzenlemeler yalnızca 1.500 cc maksimum kapasiteli doğal emişli motorlara izin veriyordu ve 1957'den 1960'a kadar kullanılan Formula 2 motor kurallarını kabul ediyordu. İngiliz takımları, değişikliğin sezon başlamadan kısa bir süre önce duyurulması nedeniyle sezonu boykot etmekle tehdit etti ancak herhangi bir boykot yapılmadı. Enzo Ferrari de ilk başta karşı çıksa da ilk ortadan motorlu aracı olan 156 "Sharknose"u tasarlayarak sekiz şampiyonluk yarışından beşini kazandı.

Wolfgang von Trips'in yanı sıra bu sezon iki F1 pilotu daha hayatını kaybetti: Modena Autodrome'daki bir test sırasında İtalyan Giulio Cabianca ve şampiyona dışı Silver City Trophy yarışında Britanyalı Shane Summers yaptıkları kazalar sonucu öldü.

Takımlar ve sürücüler

[değiştir | kaynağı değiştir]

1961 sezonunda aşağıdaki takımlar ve pilotlar yarıştı. Bütün takımlar Dunlop lastiklerini kullandı.

Takım Üretici Şasi Motor Sürücü Yarışlar
Batı Almanya Porsche System Engineering Porsche 787

718/2

Porsche 547/3 1.5 F4 İsveç Jo Bonnier Hepsi
Amerika Birleşik Devletleri Dan Gurney Hepsi
Batı Almanya Hans Herrmann 1, 6
Batı Almanya Scuderia Colonia Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 İsviçre Michael May 1, 4, 6
Batı Almanya Wolfgang Seidel 3, 5–7
Belçika Equipe Nationale Belge Emeryson-Maserati 61 Maserati Tipo 6 1.5 L4 Belçika Olivier Gendebien 1
Belçika Lucien Bianchi 1
Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 3
Belçika Willy Mairesse 3
Emeryson-Climax 61 Belçika André Pilette 7
Amerika Birleşik Devletleri Camoradi International Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Masten Gregory 1–5
Birleşik Krallık Ian Burgess 6
Lotus-Climax 18 2–5
Birleşik Krallık Owen Racing Organisation BRM-Climax P48/57 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Tony Brooks Hepsi
Birleşik Krallık Graham Hill Hepsi
Birleşik Krallık R.R.C. Walker Racing Team Lotus-Climax 18

18/21 21

Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Stirling Moss Hepsi
Ferguson-Climax P99 5
Birleşik Krallık Jack Fairman 5
Birleşik Krallık Yeoman Credit Racing Team Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık John Surtees Hepsi
Birleşik Krallık Roy Salvadori 4–8
Birleşik Krallık Cooper Car Company Cooper-Climax T55

T58

Climax FPF 1.5 L4

Climax FWMV 1.5 V8

Avustralya Jack Brabham Hepsi
Yeni Zelanda Bruce McLaren Hepsi
Birleşik Krallık Team Lotus Lotus-Climax 21

18 18/21

Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Jim Clark Hepsi
Birleşik Krallık Innes Ireland 1, 3–8
Birleşik Krallık Trevor Taylor 2
Belçika Willy Mairesse 4
Birleşik Krallık UDT Laystall Racing Team Lotus-Climax 18

18/21

Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Cliff Allison 1, 3
Birleşik Krallık Henry Taylor 1, 3–5, 7
Belçika Lucien Bianchi 4–5
Arjantin Juan Manuel Bordeu 4
Amerika Birleşik Devletleri Masten Gregory 7–8
Belçika Olivier Gendebien 8
İtalya Scuderia Ferrari SpA SEFAC Ferrari 156 Ferrari 178 1.5 V6

Ferrari 188 1.5 V6

Amerika Birleşik Devletleri Richie Ginther 1–7
Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill 1–7
Batı Almanya Wolfgang von Trips 1–7
Belçika Olivier Gendebien 3
Belçika Willy Mairesse 6
Meksika Ricardo Rodríguez 7
İtalya Scuderia Serenissima Cooper-Maserati T51 Maserati Tipo 6 1.5 L4 Fransa Maurice Trintignant 1, 3–4, 6–7
De Tomaso-OSCA F1 OSCA 372 1.5 L4 İtalya Giorgio Scarlatti 4
De Tomaso-Alfa Romeo Alfa Romeo Giulietta 1.5 L4 İtalya Nino Vaccarella 7
Hollanda Ecurie Maarsbergen Porsche 718 Porsche 547/3 1.5 F4 Hollanda Carel Godin de Beaufort 2–7
Batı Almanya Hans Herrmann 2
Birleşik Krallık H&L Motors Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Jackie Lewis 3–7
Birleşik Krallık Tony Marsh Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Tony Marsh 3, 5–6
İtalya Scuderia Centro Sud Cooper-Maserati T53

T51

Maserati Tipo 6 1.5 L4 İtalya Lorenzo Bandini 3, 5–7
İtalya Massimo Natili 5, 7
Fransa Bernard Collomb Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Fransa Bernard Collomb 4, 6
Birleşik Krallık Tim Parnell Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Tim Parnell 5, 7
Birleşik Krallık Gerry Ashmore Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Gerry Ashmore 5–7
Amerika Birleşik Devletleri Louise Bryden-Brown[1] Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Güney Afrika Cumhuriyeti Tony Maggs 5–6
Birleşik Krallık Gilby Engineering Gilby-Climax 61 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Keith Greene 5
İtalya FISA Ferrari 156 Ferrari 178 1.5 V6 İtalya Giancarlo Baghetti 4
İtalya Scuderia Sant'Ambroeus Ferrari 156 Ferrari 178 1.5 V6 İtalya Giancarlo Baghetti 5, 7
Birleşik Krallık J.B. Naylor JBW-Climax 59 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Brian Naylor 7
Birleşik Krallık Fred Tuck Cars Cooper-Climax T45 Climax FPF 1.5 L4 Birleşik Krallık Jack Fairman 7
İtalya Scuderia Settecolli De Tomaso-OSCA F1 OSCA 372 1.5 L4 İtalya Roberto Lippi 7
İtalya Isobele de Tomaso De Tomaso-Alfa Romeo F1 Alfa Romeo Giulietta 1.5 L4 İtalya Roberto Bussinello 7
İtalya Pescara Racing Team Cooper-Maserati T45 Maserati Tipo 6 1.5 L4 İtalya Renato Pirocchi 7
İtalya Gaetano Starrabba Lotus-Maserati 18 Maserati Tipo 6 1.5 L4 İtalya Gaetano Starrabba 7
Amerika Birleşik Devletleri Hap Sharp Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Hap Sharp 8
Amerika Birleşik Devletleri John M. Wyatt III Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Roger Penske 8
Kanada J. Wheeler Autosport Lotus-Climax 18/21 Climax FPF 1.5 L4 Kanada Peter Ryan 8
Amerika Birleşik Devletleri Jim Hall Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Jim Hall 8
Amerika Birleşik Devletleri J. Frank Harrison Lotus-Climax 18 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Lloyd Ruby 8
Amerika Birleşik Devletleri Momo Corporation Cooper-Climax T53 Climax FPF 1.5 L4 Amerika Birleşik Devletleri Walt Hansgen 8

Takım ve sürücü değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
John Surtees (no. 12), Reg Parnell Racing'de Tony Brooks'un (no. 5) yerini aldı.
Phil Hill (no. 1) ve Wolfgang von Trips (no. 3), takım arkadaşı ve şampiyona rakipleri idi. Von Trips sondan bir önceki yarışta ölümcül bir kaza geçirdi.
  • Porsche, Jo Bonnier ve Dan Gurney ile ilk tam sezonuna giriş yaptı.
  • BRM, gelecek şampiyon Graham Hill'in yanına Tony Brooks ile anlaştı. Geçmiş senelerde kendi motorlarını üreten takım bu seneki kural değişiklikleri nedeniyle bir Coventry Climax ünitesi satın aldı. Team Lotus ve Cooper ile aynı olan motora rağmen bu takımlarla performans açısından farklı bir sezon geçirdiler.
  • John Surtees, Lotus fabrika takımından ayrılarak Reg Parnell'e Brooks'un yerine geçti. Lotus, Surtees'in yerine birini almadı ve faaliyetlerini iki araca düşürdü.
  • 1960'ta sadece birer yarışta mücadele eden Aston Martin ve Vanwall bu sezon öncesi faaliyetlerini sonlandırdı.
  • Maserati fabrika takımını 1958'de geri çekmişti ancak bazı takımlar 1948 üretimi 250F şasilerini kullanmaya devam ediyordu. Bu yıl itibarıyla takım sadece motor tedarikçiliği yapmaya başladı.

Sezon ortası değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
No. Grand Prix Pist Tarih
1 Monako Monako Grand Prix Monako Circuit de Monaco, Monte Carlo 14 Mayıs
2 Hollanda Hollanda Grand Prix Hollanda Circuit Zandvoort, Zandvoort 22 Mayıs
3 Belçika Belçika Grand Prix Belçika Circuit de Spa-Francorchamps, Stavelot 18 Haziran
4 Fransa Fransa Grand Prix Fransa Reims-Gueux, Gueux 2 Temmuz
5 Birleşik Krallık Britanya Grand Prix Birleşik Krallık Aintree Motor Racing Circuit, Merseyside 15 Temmuz
6 Batı Almanya Almanya Grand Prix Batı Almanya Nürburgring, Nürburg 6 Ağustos
7 İtalya İtalya Grand Prix İtalya Autodromo Nazionale di Monza, Monza 10 Eylül
8 Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Devletler Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Watkins Glen International, New York 8 Ekim

Takvim değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kural değişiklikleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Teknik düzenlemeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

F1 yönetimi 1957-60 arası kullanılan F2 motor düzenlemelerini uyarlayarak yalnızca 1.500 cc maksimum kapasiteli doğal emişli motorlara izin verdi.[11][12][13][14][15]

  • Minimum kapasite ise 1.300 cc (79 cu in) olarak belirlendi.
  • Minimum ağırlık başta 500 kg (1.100 lb) olarak belirlenmişti ancak sonra 450 kg (990 lb)'ye düşürüldü.
  • Araca yarış sırasında kayganlaştırıcı (yağ, su) eklemek yasaklandı.
  • Tekerleklerin gövde ile kapanması yasaklandı.

Güvenlik düzenlemeleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Güvenlik tedbiri olarak bazı teknik yenilikler zorunlu hale getirildi.[12][14][15]

  • Denge çubuklarının sürücülerin omuzlarından daha geniş olması ancak başlarından daha yukarı ya da ileri çıkmasının yasaklanması kararlaştırıldı.
  • Sürücü koltuğa oturduğunda direksiyonundan başlatabildiği otomatik marş motorları getirildi.
  • Yangına önlem olarak ana elektrik şalteri getirildi.
  • Ön tekerleklerde bağımsız işletilebilen çift frenleme sisteme getirildi, böylece bir fren sorunu oluşması halinde ön frenlerin aracı yavaşlatabilmesi sağlandı.
  • Emniyet kemerini takmak halen isteğe bağlı olsa da bazı emniyet kemeri bağlantıları getirildi.
  • Yakıt tankı doldurucularının gövde panelinden dışarı çıkamaması ve yakıt ikmali sırasında dışarı hava çıkabilmesi için yeterince geniş olmaları sağlandı.

Sportif düzenlemeler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yarış galibine verilen puan sekizden dokuza çıkarıldı.[14][15][16]

Sonuçlar ve sıralamalar

[değiştir | kaynağı değiştir]
No. Grand Prix Pol pozisyonu En hızlı tur Kazanan pilot Kazanan üretici Lastik Rapor
1 Monako Monako Grand Prix Birleşik Krallık Stirling Moss Amerika Birleşik Devletleri Richie Ginther

Birleşik Krallık Stirling Moss

Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax D Rapor
2 Hollanda Hollanda Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Birleşik Krallık Jim Clark Batı Almanya Wolfgang von Trips İtalya Ferrari D Rapor
3 Belçika Belçika Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Amerika Birleşik Devletleri Richie Ginther Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill İtalya Ferrari D Rapor
4 Fransa Fransa Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill İtalya Giancarlo Baghetti İtalya Ferrari D Rapor
5 Birleşik Krallık Britanya Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Birleşik Krallık Tony Brooks Batı Almanya Wolfgang von Trips İtalya Ferrari D Rapor
6 Batı Almanya Almanya Grand Prix Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax D Rapor
7 İtalya İtalya Grand Prix Batı Almanya Wolfgang von Trips İtalya Giancarlo Baghetti Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill İtalya Ferrari D Rapor
8 Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Devletler Grand Prix Avustralya Jack Brabham Avustralya Jack Brabham Birleşik Krallık Innes Ireland Birleşik Krallık Lotus-Climax D Rapor

Puanlama sistemi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Yarışı ilk altıda tamamlayan pilotlara puan verildi. Şampiyonaya sadece en iyi beş sonuç dahil edildi.

Üreticiler klasmanında her yarışta en iyi sonucu alan sürücünün puanı dikkate alındı ancak sürücüler şampiyonasındaki değişikliklere rağmen önceki sezonun puanlama sistemi korundu. Ek olarak, sürücüler klasmanında olduğu gibi sadece en iyi beş sonuç dikkate alındı.

Parantezsiz sayılar şampiyona puanlarını, parantez içindeki sayılar ise toplam kazanılan puanları göstermektedir. Puanlar aşağıdaki sisteme göre verildi:

Pozisyon  1.   2.   3.   4.   5.   6. 
Puan 9/8 6 4 3 2 1
Kaynak:[17]

Sürücüler Şampiyonası

[değiştir | kaynağı değiştir]
Poz. Sürücü MON

Monako

HOL

Hollanda

BEL

Belçika

FRA

Fransa

BRİ

Birleşik Krallık

ALM

Batı Almanya

İTA

İtalya

ABD

Amerika Birleşik Devletleri

Puan
1 Amerika Birleşik Devletleri Phil Hill 3 2P 1P 9PE 2P (3PE) 1 34 (38)
2 Batı Almanya Wolfgang von Trips 4 1 2 YD 1 2 YDP 33
3 Birleşik Krallık Stirling Moss 1PF 4 8 YD DSQ 1 YD YD 21
4 Amerika Birleşik Devletleri Dan Gurney 5 10 6 2 7 7 2 2 21
5 Amerika Birleşik Devletleri Richie Ginther 2E 5 3E 15 3 8 YD 16
6 Birleşik Krallık Innes Ireland DNS YD 4 10 YD YD 1 12
7 Birleşik Krallık Jim Clark 10 3E 12 3 YD 4 YD 7 11
8 Yeni Zelanda Bruce McLaren 6 12 YD 5 8 6 3 4 11
9 İtalya Giancarlo Baghetti 1 YD YDE 9
10 Birleşik Krallık Tony Brooks 13 9 13 YD 9E YD 5 3 6
11 Avustralya Jack Brabham YD 6 YD YD 4 YD YD YDPF 4
12 Birleşik Krallık John Surtees 11 7 5 YD YD 5 YD YD 4
13 Belçika Olivier Gendebien DNQ 4 11 3
14 Birleşik Krallık Jackie Lewis 9 YD YD 9 4 3
15 İsveç Jo Bonnier 12 11 7 7 5 YD YD 6 3
16 Birleşik Krallık Graham Hill YD 8 YD 6 YD YD YD 5 3
17 Birleşik Krallık Roy Salvadori 8 6 10 6 YD 2
Fransa Maurice Trintignant 7 YD 13 YD 9 0
Hollanda Carel Godin de Beaufort 14 11 YD 16 14 7 0
İtalya Lorenzo Bandini YD 12 YD 8 0
Birleşik Krallık Cliff Allison 8 DNS 0
Amerika Birleşik Devletleri Roger Penske 8 0
Batı Almanya Hans Herrmann 9 15 13 0
Kanada Peter Ryan 9 0
Amerika Birleşik Devletleri Masten Gregory DNQ DNS 10 12 11 YD YD 0
Birleşik Krallık Henry Taylor DNQ DNS 10 YD 11 0
Birleşik Krallık Tim Parnell YD 10 0
Amerika Birleşik Devletleri Hap Sharp 10 0
Güney Afrika Cumhuriyeti Tony Maggs 13 11 0
İsviçre Michael May YD 11 DNS 0
Birleşik Krallık Ian Burgess DNS DNS 14 14 12 0
İtalya Renato Pirocchi 12 0
Birleşik Krallık Trevor Taylor 13 0
Birleşik Krallık Tony Marsh DNS YD 15 0
Birleşik Krallık Keith Greene 15 0
Birleşik Krallık Gerry Ashmore YD 16 YD 0
Batı Almanya Wolfgang Seidel DNS 17 YD YD 0
Fransa Bernard Collomb YD NC 0
Belçika Lucien Bianchi DNQ YD YD YD 0
Belçika Willy Mairesse YD YD YD 0
Birleşik Krallık Jack Fairman DSQ YD 0
İtalya Giorgio Scarlatti YD 0
İtalya Massimo Natili YD 0
Meksika Ricardo Rodríguez YD 0
İtalya Gaetano Starrabba YD 0
İtalya Nino Vaccarella YD 0
İtalya Roberto Bussinello YD 0
Birleşik Krallık Brian Naylor YD 0
İtalya Roberto Lippi YD 0
Amerika Birleşik Devletleri Jim Hall YD 0
Amerika Birleşik Devletleri Lloyd Ruby YD 0
Amerika Birleşik Devletleri Walt Hansgen YD 0
Belçika André Pilette DNQ 0
Poz. Sürücü MON

Monako

HOL

Hollanda

BEL

Belçika

FRA

Fransa

BRİ

Birleşik Krallık

ALM

Batı Almanya

İTA

İtalya

ABD

Amerika Birleşik Devletleri

Puan
Renk Sonuç
Altın Birinci
Gümüş İkinci
Bronz Üçüncü
Yeşil Puanla bitirdi
Mavi Puansız bitirdi
Sıralamaya dahil edilmedi (NC)
Mor Yarış Dışı (YD)
Kırmızı Sıralama zamanı yok (DNQ)
Siyah Diskalifiye (Dis.)
Beyaz Başlamadı (DNS)
Boş Katılmadı (DNA)
Yaralandı (INJ)
Kabul edilmedi (EX)
Çekildi (WD)
İşaret Anlamı
E En hızlı tur
P Pol pozisyonu
Yarışın %90'ını tamamlamış
pilotlar, yarışı tamamlamış
olarak kabul edilir.
altsimge
sayısı
Sprint sıralamadaki
puan alma derecesi
  • Sadece en iyi beş sonuç şampiyonaya dahil edildi. Parantezsiz numaralar şampiyona puanları, parantezli numaralar toplam puanları gösterir.
  • Eğik yazılanlar en hızlı turu gösterir
  • Kalın pol pozisyonunu gösterir

F1 Üreticileri Uluslararası Kupası sıralaması

[değiştir | kaynağı değiştir]
Poz. Üretici MON

Monako

HOL

Hollanda

BEL

Belçika

FRA

Fransa

BRİ

Birleşik Krallık

ALM

Batı Almanya

İTA

İtalya

ABD

Amerika Birleşik Devletleri

Puan
1 İtalya Ferrari (2) 1 1 1 1 (2) 1 WD 40 (52)
2 Birleşik Krallık Lotus-Climax 1 3 8 3 10 1 10 1 32
3 Batı Almanya Porsche 5 10 (6) 2 5 7 2 2 22 (23)
4 Birleşik Krallık Cooper-Climax (6) (6) 5 5 4 (5) 3 4 14 (18)
5 Birleşik Krallık BRM-Climax 13 8 13 6 9 YD 5 3 7
Birleşik Krallık Cooper-Maserati 7 YD 13 12 YD 8 0
Birleşik Krallık Gilby-Climax 15 0
Birleşik Krallık Ferguson-Climax DSQ 0
İtalya De Tomaso-OSCA YD YD 0
Birleşik Krallık Lotus-Maserati YD 0
İtalya De Tomaso-Alfa Romeo WD YD 0
Birleşik Krallık JBW-Climax WD YD 0
Birleşik Krallık Emeryson-Maserati DNQ WD 0
Birleşik Krallık Emeryson-Climax DNQ 0
Poz. Üretici MON

Monako

HOL

Hollanda

BEL

Belçika

FRA

Fransa

BRİ

Birleşik Krallık

ALM

Batı Almanya

İTA

İtalya

ABD

Amerika Birleşik Devletleri

Puan
  • Sadece en iyi beş sonuç şampiyonaya dahil edildi. Parantezsiz numaralar şampiyona puanları, parantezli numaralar toplam puanları gösterir.
  • Kalın sonuçlar şampiyonaya sayılan puanlardır.

Şampiyona dışı yarışlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Aşağıdaki yarışlar da 1961'de yapıldı ancak şampiyona kapsamına sayılmadı.

Pembe yazılanlar Intercontinental Formula yarışlarını gösterir. Mavi yazılanlar ise Intercontinental Formula ile birleşik F1 yarışlarını gösterir.

Yarışın adı Pist Tarih Kazanan sürücü Takımı Rapor
Birleşik Krallık II Lombank Trophy Snetterton 26 Mart Avustralya Jack Brabham Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Birleşik Krallık IX Glover Trophy Goodwood 3 Nisan Birleşik Krallık John Surtees Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Fransa XXI Pau Grand Prix Pau 3 Nisan Birleşik Krallık Jim Clark Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Birleşik Krallık XIII Lavant Cup Goodwood 3 Nisan Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Belçika III Brüksel Grand Prix Heysel 9 Nisan Avustralya Jack Brabham Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Avusturya II Vienna Grand Prix Aspern Aerodrome 16 Nisan Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Birleşik Krallık VI Aintree 200 Aintree 22 Nisan Avustralya Jack Brabham Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
İtalya XI Syracuse Grand Prix Syracuse 25 Nisan İtalya Giancarlo Baghetti İtalya Ferrari Rapor
Birleşik Krallık XIII BRDC International Trophy Silverstone 6 Mayıs Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
İtalya XIX Napoli Grand Prix Posillipo 14 Mayıs İtalya Giancarlo Baghetti İtalya Ferrari Rapor
Birleşik Krallık IX London Trophy Crystal Palace 22 Mayıs Birleşik Krallık Roy Salvadori Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Birleşik Krallık VI Silver City Trophy Brands Hatch 3 Haziran Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Birleşik Krallık XXIII British Empire Trophy Silverstone 8 Temmuz Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
Batı Almanya Solitude Grand Prix Solitudering 23 Temmuz Birleşik Krallık Innes Ireland Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Birleşik Krallık Guards Trophy Brands Hatch 7 Ağustos Avustralya Jack Brabham Birleşik Krallık Cooper-Climax Rapor
İsveç VII Kanonloppet Karlskoga 20 Ağustos Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Danimarka II Danimarka Grand Prix Roskilde Ring 26–27 Ağustos Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
İtalya XV Modena Grand Prix Modena 3 Eylül Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Avusturya III Flugplatzrennen Zeltweg Airfield 17 Eylül Birleşik Krallık Innes Ireland Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Birleşik Krallık VIII Gold Cup Oulton Park 23 Eylül Birleşik Krallık Stirling Moss Birleşik Krallık Ferguson-Climax Rapor
Birleşik Krallık V Lewis-Evans Trophy Brands Hatch 1 Ekim Birleşik Krallık Tony Marsh Birleşik Krallık BRM-Climax Rapor
İtalya I Coppa Italia Vallelunga 12 Ekim İtalya Giancarlo Baghetti Batı Almanya Porsche Rapor
Güney Afrika Cumhuriyeti V Rand Grand Prix Kyalami 9 Aralık Birleşik Krallık Jim Clark Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Güney Afrika Cumhuriyeti I Natal Grand Prix Westmead 17 Aralık Birleşik Krallık Jim Clark Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor
Güney Afrika Cumhuriyeti VIII Güney Afrika Grand Prix East London 26 Aralık Birleşik Krallık Jim Clark Birleşik Krallık Lotus-Climax Rapor

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ radnor redivivus (11 Ocak 2006). "Radnorian: Mrs Louise Bryden-Brown". Tredelyn.blogspot.com. Erişim tarihi: 21 Ağustos 2012. 
  2. ^ Sports Datelines, Los Angeles Times, 17 June 1961, Page A5.
  3. ^ "Notice of Death - Henry Taylor". British Racing Drivers Club. 30 Ekim 2013. Erişim tarihi: 5 Şubat 2014. 
  4. ^ "1961 Italian Grand Prix race report: von Trips suffers fatal accident whilst Hill wins title". Motor Sport, 44. 7 Temmuz 2014. Erişim tarihi: 14 Şubat 2024. 
  5. ^ "Albino Albertini". Motorsport Memorial. 2005. Erişim tarihi: 14 Şubat 2024. 
  6. ^ Collantine, Keith (9 Eylül 2011). "50 years ago today: F1's worst tragedy at Monza". RaceFans. Erişim tarihi: 14 Şubat 2024. 
  7. ^ Williams, Richard (5 Eylül 2011). "When motor racing really was a matter of life and death". The Guardian. ISSN 0261-3077. Erişim tarihi: 14 Şubat 2024. 
  8. ^ "Grand Prix Cancelled". Autosport. Erişim tarihi: 23 Ocak 2016. 
  9. ^ David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, page 35.
  10. ^ David Hayhoe, Formula 1: The Knowledge records and trivia since 1950 – 2nd Edition, 2021, page 36.
  11. ^ Steven de Groote (1 Ocak 2009). "F1 rules and stats 1960-1969". F1Technical. Erişim tarihi: 26 Nisan 2024. 
  12. ^ a b Gregor Grant (1 Kasım 2020). "Autosport 70: When F1 rule changes sparked fears of its imminent demise". Autosport. Erişim tarihi: 26 Nisan 2024. 
  13. ^ Edd Straw (5 Şubat 2022). "5 times F1 teams got the new regulations right". Formula1.com. Erişim tarihi: 26 Nisan 2024. 
  14. ^ a b c Denis Jenkinson (7 Temmuz 2014). "The Racing Season Begins". Motorsport Magazine. 7 Mayıs 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2024. 
  15. ^ a b c Whitelock, Mark (10 Ağustos 2006). One and a Half Litre Grand Prix Racing, 1961–65: Low Power, High Tech. Veloce. ss. 15, 34. ISBN 9781845840167. Erişim tarihi: 10 Haziran 2015. 
  16. ^ Automobile Year 1961–1962, page 116
  17. ^ "World Championship points systems". 8W. Forix. 18 Ocak 2019. 24 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2020.