Şogun: Revizyonlar arasındaki fark
| [kontrol edilmemiş revizyon] | [kontrol edilmemiş revizyon] |
Değişiklik özeti yok |
k r2.6.4) (robot Ekleniyor: kk:Сегунат |
||
| 53. satır: | 53. satır: | ||
[[jv:Shogun]] |
[[jv:Shogun]] |
||
[[ka:სიოგუნი]] |
[[ka:სიოგუნი]] |
||
[[kk:Сегунат]] |
|||
[[ko:세이이타이쇼군]] |
[[ko:세이이타이쇼군]] |
||
[[krc:Сёгунат]] |
[[krc:Сёгунат]] |
||
Sayfanın 19.36, 20 Temmuz 2011 tarihindeki hâli
Şoğgun (将軍 şoğgun) 
dinle (yardım·bilgi) ("Orduların Kumandanı") Japonya'da bir askeri rütbe ve tarihsel unvandır. "General" kelimesinin Japonca'da iki kanjisi vardır: "kumandan", "general" veya "amiral" anlamına gelen şoğ, ve "ordular" veya "savaşçılar" anlamına gelen gun. Modern askeri seviyelendirme sistemindeki karşılığı Harekât Komutanı 'na eşittir. Unvan olarak Seii Taişoğgun'un (征夷大将軍) kısa biçimidir, Japon tarihindeki çeşitli zamanlardaki feodal yönetimdir ve 1867'de Tokugawa Yoşinobu'nun Meiji İmparatorluğu için feragat edişiyle son bulmuştur.[1]
Bir şogunun hizmeti veya yönetimi şogunluk, veya İngilizce'de "shogunate" veya Japonca'da "özel yönetim" anlamına gelebilecek bakufu (幕府) şeklinde ifade edilir. Bakufu aynı zamanda "çadır yönetimi" anlamına da gelebilir ve bu aslen tanım Şogun altındaki yönetim biçimini ifade eder.[2]. Çadır bir yandan saha kumandanını sembolize eder ama aynı zamanda geçiciliğe işaret etmiştir. İmparatorluk elinde yalnızca sözde bir yetki varken şogun altındaki görevlilerin tamamı, bakufu; yönetime ait güncel görevlerini yerine getirirlerdi.[3]
Tarihi
I. Heian dönemi (794–1185)
II. Kamakura şogunluğu (1192–1333)
III. Kemmu yapılanması (1333–1336)
IV. Aşikaga şogunluğu (1336–1573)
V. Tokugawa şogunluğu (1603–1867)
Bakınız
Referanslar
Notlar
- ^ "Shogun". The World Book Encyclopedia. World Book. 1992. ss. 432-433. ISBN 0-7166-0092-7.
- ^ Totman, Conrad (1966). "Political Succession in The Tokugawa Bakufu: Abe Masahiro's Rise to Power, 1843-1845". Harvard Journal of Asiatic Studies. 26: 102–124. doi:10.2307/2718461.
- ^ Beasley, William G. (1955). Select Documents on Japanese Foreign Policy, 1853-1868, p. 321.