Keder
| Makale serilerinden |
| Duygular |
|---|
  |
Keder bir duygudur veya histir. Keder "Üzüntüden çok daha 'yoğun'dur... uzun vadeli bir durumu ima etmektedir".[1] Aynı zamanda, "keder -mutsuzluk değil- bir dereceye kadar boyun eğmeyi akla getirir... bu da kedere kendine özgü saygınlık havasını vermektedir." [2]
Üstelik "tutum açısından keder, üzüntü (kabul etme) ile sıkıntı (kabul etmeme) arasında olan bir durum olduğu söylenebilmektedir".[2]
Kült[değiştir | kaynağı değiştir]
Romantizm, 1774 tarihli Genç Werther'in Acıları'na kadar uzanan ve Tennyson'ın " Anısına " adlı eseri gibi katkılarla 19. yüzyıla uzanan bir keder kültünün geliştiğine tanık olmuştur: "Ey Keder, benimle yaşar mısın/Rastgele bir metres değil, ama bir eş" [3] - 1889'da Yeats'e kadar, hâlâ "yüksek yoldaşı keder rüyasını görüyordu".[4] Her ne kadar " Romantik kahramanın keder kültü büyük ölçüde bir yapmacıklık meselesi olsa da",[5] Jane Austen'in Marianne Dashwood aracılığıyla hicivli bir şekilde gösterdiği gibi, "kederi üzerine derin düşüncelere dalmakta... bu aşırı ıstıraplı" [6] yine de ciddi sonuçlar doğurabilmektedir.
Kısmen bir tepki olarak, 20. yüzyıl, William James'in uzun zaman önce gözlemlediği gibi, "kederli davranmanın aslında beni kederli yapabileceği" inancıyla kaplanmıştır.[7] Kesinlikle "genel olarak 'duyguların sönümlenmesi' ile karakterize edilen modern duygusal kültürde... keder büyük ölçüde yerini daha hafif, daha az acı veren ve daha geçici bir kedere bırakmıştır".[8] Günümüzün Werther'i büyük olasılıkla "Yapma Gordon" çağrısıyla karşılanacaktır. Hepimiz biliyoruz ki senin kederine benzer bir keder yok" çağrısıyla karşılanırken;[9] herhangi bir geleneksel 'korkaklığın ve ölümün nerede olduğu sorusunun değeri', katılımcıların 'birbirlerinin kartlarının kasvetli arkalarına bakıp parlak renkli yüzlerini keşfetmeleriyle' karşılanacaktır.[10] Belki de yalnızca Jung'cu gibi ara sıra altkültür hâlâ 'meşgul yetişkin insandan hayvan yaşamının acısını, tüm doğanın acısını, 'şeylerin gözyaşlarını' çağırmaya" çalışacaktı.[11]
Geç modernlikte bu değişimi yalnızca yoğunlaşmıştır: 'postmodern, derin hoşnutsuzluktan... kederin uçurumundan ziyade insani komediye daha yakındır'.[12]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Anna Wierzbicka, Emotions across Languages and Cultures (1999) p. 66
- ^ a b Wierzbicka, p. 66
- ^ In Memoriam (London 1851) p. 84
- ^ W. B. Yeats, The Poems (London 1983) p. 8
- ^ Lilian R. Furst, Romanticism in Perspective (1979) p. 102-3
- ^ Jane Austen, Sense and Sensibility (London 1932) p. 183 and p. 157
- ^ Jenefer Robinson, Deeper than Reason (2005) p. 82
- ^ Wierzbicka, p. 67
- ^ C. P. Snow, Last Things (Penguin 1974) p. 251
- ^ Günter Grass, The Meeting at Telgte (London 1981) p. 94
- ^ Robert Bly, Iron John (Dorset 1991) p. 239
- ^ Julia Kristeva, Black Sun (New York 1989) p. 258-9 and p. 3