Potasyum perklorat

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Potasyum perklorat
Potasyum perkloratın iyon yapısı
KClO4 3D top modeli
KClO4 3D top modeli
KClO4 boşluk doldurma modeli
KClO4 boşluk doldurma modeli
Potasyum perklorat kristalleri
Potasyum (VII) klorat; Perklorik asitin potasyum tuzu
Tanımlayıcılar
3D model (JSmol)
ChEMBL
ChemSpider
ECHA InfoCard 100.029.011 Bunu Vikiveri'de düzenleyin
EC Numarası
  • 231-912-9
RTECS numarası
  • SC9700000
UNII
UN numarası 1489
  • InChI=1S/ClHO4.K/c2-1(3,4)5;/h(H,2,3,4,5);/q;+1/p-1 
    Key: YLMGFJXSLBMXHK-UHFFFAOYSA-M 
  • InChI=1/ClHO4.K/c2-1(3,4)5;/h(H,2,3,4,5);/q;+1/p-1
    Key: YLMGFJXSLBMXHK-REWHXWOFAB
  • [K+].[O-]Cl(=O)(=O)=O
Özellikler
Molekül formülü KClO4
Molekül kütlesi 138,55 gr/mol
Görünüm renksiz/ beyaz kristal
Yoğunluk 2.5239 gr/cm3
Erime noktası 610 °C (1.130 °F; 883 K) 400 °C’de bozunur[4][5]
Çözünürlük (su içinde) 0,76 gr/100 mL (0 °C)
1,5 gr/100 mL (25 °C)[2]
4,76 g/100 mL (40 °C)
21,08 g/100 mL (100 °C)[3]
1,05•10−2[1]
Çözünürlük alkolde çok az çözünür
eterde çözünmez
Çözünürlük (etanol içinde) 47 mg/kg (0 °C)
120 mg/kg (25 °C)[3]
Çözünürlük (aseton içinde) 1,6 gr/kg[3]
Çözünürlük (etil asetat içinde) 15 mg/kg[3]
Kırınım dizimi (nD) 1,4724
Yapı
Rombihedral
Termokimya
111.35 J/mol•K[6]
Standart molar entropi (S298)
150.86 J/mol•K[6]
Standart formasyon entalpisi fH298)
-433 kJ/mol[7]
Gibbs serbest enerjisi fG)
-300.4 kJ/mol[3]
Tehlikeler
GHS etiketleme sistemi:
Piktogramlar GHS03: OksitleyiciGHS07: Zararlı[5]
İşaret sözcüğü Tehlike
R-ibareleri R9, R22
G-ibareleri S2, S13, S22, S27
Tehlike ifadeleri H271, H302, H335[5]
Önlem ifadeleri P220, P280[5]
NFPA 704
(yangın karosu)
AB İndeksi 017-008-00-5
AB sınıflandırması Hazchem O, Hazchem Xn
Güvenlik bilgi formu (SDS) MSDS
Benzeyen bileşikler
Diğer anyonlar
Potasyum klorür
Potasyum klorat
Potasyum periyodat
Diğer katyonlar
Amonyum perklorat
Sodyum perklorat
Aksi belirtilmediği sürece madde verileri, Standart sıcaklık ve basınç koşullarında belirtilir (25 °C [77 °F], 100 kPa).
Bilgi kutusu kaynakları

Potasyum perklorat formülü KClO4 olan bir kimyasal bileşiktir. Diğer perkloratlar gibi, bu tuz da güçlü bir oksitleyici olup potansiyel olarak birçok organik maddeyle reaksiyona girer. Havai fişek, mühimmat kapsülleri ve primer patlayıcılarda yaygın bir oksitleyici olarak kullanılan katı ve renksiz kristallerden oluşan bu madde çeşitli şekilde itici yakıtlar, flaş bileşimleri, yıldızlar ve maytaplarda da kullanılmaktadır. Daha yüksek performanslı amonyum perklorat yerine çoğu kez ikame edilerek katı yakıtlı roket itici yakıtı olarak da kullanılmıştır . KClO4 alkali metal perkloratlar içerinde en düşük çözünürlüğe sahiptir (25 °C’deki 100 ml. suda 1.5 gr.).[2]

Üretimi[değiştir | kaynağı değiştir]

KClO4 endüstride sodyum perklorat çözeltisinin KCl ile muamele edilmesiyle imal edilir. Bu tek yönlü çökelme reaksiyonunda NaClO4 çözünürlülüğüne göre KClO4 ‘ın sahip olduğu yaklaşık 100 kez düşük olan çözünürlülüğünden yararlanılır (25 °C’deki 100 ml. suda 209.6 gr.).[8]

NaClO4 + KCl → KClO4 + NaCl

Oksitleyici özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Yararlanılan kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Arşivlenmiş kopya". 27 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2015. 
  2. ^ a b "Potassium Perchlorate MSDS". J.T. Baker. 16 Şubat 2007. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2007. 
  3. ^ a b c d e "Arşivlenmiş kopya". 27 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2015. 
  4. ^ Benenson, Walter; Stöcker, Horst (2002). Handbook of Physics. Springer. s. 780. ISBN 0387952691. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2014. 
  5. ^ a b c d Sigma-Aldrich Co., Potassium perchlorate 31 Aralık 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Retrieved on 2014-05-27.
  6. ^ a b Potassium perchlorate in Linstrom, Peter J.; Mallard, William G. (eds.); NIST Chemistry WebBook, NIST Standard Reference Database Number 69, National Institute of Standards and Technology, Gaithersburg (MD) (27 Mayıs 2014 tarihinde erişilmiştir)
  7. ^ Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. s. A22. ISBN 0-618-94690-X. 
  8. ^ Helmut Vogt, Jan Balej, John E. Bennett, Peter Wintzer, Saeed Akbar Sheikh, Patrizio Gallone “Chlorine Oxides and Chlorine Oxygen Acids” in Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry 2002, Wiley-VCH. DOI:10.1002/14356007.a06_483

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]