Amcam

Amcam
Mon Oncle
	"Amcam (Mon Oncle) filminin özgün sinema afişi"
Yönetmen	Jacques Tati
Yapımcı	Jacques Tati
Senarist	Jacques Tati; Jacques Lagrange; Jean L'Hôte
Oyuncular	Jacques Tati; Jean-Pierre Zola; Adrienne Servantie; Alain Bécourt
Müzik	Franck Barcellini; Alain Romans
Görüntü yönetmeni	Jean Bourgoin
Sanat yönetmeni	Henri Schmitt (dekor tasarım)
Kurgu	Suzanne Baron
Stüdyo	Gaumont, Alter, Gray Films, Specta
Dağıtıcı	Gaumont
Cinsi	Sinema filmi
Türü	Komedi
Renk	Renkli (Eastmancolor)
Yapım yılı	1958
Çıkış tarih(ler)i	10 Mayıs 1958, Fransa; 1 Ekim 1958, İtalya
Süre	120 dakika
Ülke	Fransa; İtalya
Dil	Fransızca
Bütçe	250,000 frank
Önceki film	Les vacances de Monsieur Hulot (Bay Hulot'nun Tatili, 1953)
Devam filmi	Playtime (Oyun Zamanı, 1967)
Diğer adları	Amcam (Türkiye); Mon Oncle (ABD, İngiltere); Mio zio (İtalya); Mi tío (İspanya); Mein Onkel (Batı Almanya)
	Resmî sitesi

Amcam^[1] (Fransızca özgün adı: Mon Oncle), Jacques Tati'nin yönettiği 1958 Fransa - İtalya ortak yapımı komedi filmidir. Film Türkiye'de son olarak 10. Uluslararası İstanbul Film Festivali'nde yönetmenin diğer filmleriyle birlikte gösterilmiştir.

Tati'nin hemen hemen tüm filmlerinde yaptığı gibi, hem yönettiği, hem başrolünü oynadığı, senaryosunu yazıp yapımcılığını da üstlendiği bu film Fransız sinemacının ilk renkli filmidir (bundan sonra renk ve ışığı da bir anlatım biçimi olarak kullanacaktır). "Amcam" ayrıca, çok az sayıda film yaptığı halde tüm zamanların en iyi 50 yönetmeni arasında sayılan^[2] Tati'nin üçüncü uzun metrajlı filmidir.

Tati, bu satirik komedide kendisiyle özdeşleşmiş olan Şarlovari ayrıksı karakter "Mösyö Hulot"yu ikinci kez canlandırıyordu. Diğer filmlerinde olduğu gibi diyaloglara çok az yer veren, ama abartılı ses efektlerini de yine bolca kullandığı, kökenini pandomim'den (dolayısı ile de sessiz sinema döneminin filmlerinden) alan yaratıcı "gag" (gülüt)'lerle Slapstick komediye (kaba komedi) yeni bir yorum getiren "Amcam" filminde Tati, geleneksel ahlâk değerlerinin oluşturduğu yaşam tarzı ile tüketim toplumunun ortaya çıkardığı kargaşa ve koşuşturma arasındaki çelişkiyi vurgular, modernleşmenin getirdiği yabancılaşmaya dikkati çeker. Tati'nin romantik alter egosu "Bay Hulot" bu filmde de (birçok Tati filminde olduğu gibi) II. Dünya Savaşı sonrasında Fransa'da başlayan Amerikan tarzı tüketim sevdasını, geleneksel mimarinin yok edilip yerini soğuk modern yapıların almasını, otomobil çılgınlığını vb. eleştirir, bu değişime Don Kişotvari bir biçimde direnir. Zaten filmde betimlenen absürt modern mimarinin vurgulanabilmesi için Henri Schmitt'in tasarımı olan bir dekor bina stüdyoda özel olarak oluşturulmuştu.^[3]^[4] Çekimler Eylül 1956 ilâ Şubat 1957 tarihleri arasında tamamlanmıştır.

Aralarında Yabancı Dilde En İyi Film Akademi Ödülü ve Cannes Film Festivali Jüri Ödülü'nün de bulunduğu altı ödül kazanan "Amcam"^[5] Tati'nin en çok ödül alan filmidir.

Adlandırma[değiştir | kaynağı değiştir]

Filmin Türkçe adının "Dayım" olması gerekirken (Mösyö Hulot, filmdeki küçük çocuğun annesinin kardeşidir), Fransızcada amca ve dayı kavramları aynı sözcükle ifade edildiği için, film Türkiye'de gösterime girdiğinde bir çeviri hatasına kurban gitmiş ve "Amcam" olarak literatüre girmiştir.^[1] İlginç bir biçimde filmin İngilizce konuşulan ülkelerdeki adı da (uluslararası adıyla birlikte) Fransızca olarak kalmıştır. Filmin diğer dillerdeki adları da anlam olarak aynıdır: Almanca: Mein Onkel, İtalyanca: Mio zio, İspanyolca: Mi tío vb.

Konusu[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzun boyu, ağzından hiç eksik etmediği piposu, elinden düşürmediği şemsiyesi, sürekli giydiği fötr şapkası ve eski buruşuk trençkotu, ip gibi olmuş kravatı, ayakkabılarının bir karış üstünde sona eren dar paçalı pantolonu ile ayrıksı bir görüntü veren Mösyö Hulot (Jacques Tati) şapşal yürüyüşlü, kalender bir adamdır. Bu eski kafalı, hafiften kaçık adam aslında saf, iyi niyetli ve içtendir. Naif yapısı ve insancıl kişiliğiyle çevresine yardım etmeye çalışırken birçok sakarlıklar yapar. Kendi halinde bir yaşamı olan bu sempatik adam etrafındaki yapmacık dünyaya bir çocuğun saf gözleriyle bakarken sanayileşmenin getirdiği düzensiz değişime karşı direnir, geçmişin değerlerini korumaya çalışır. Bir işi olmayan Bay Hulot Paris'in henüz modernleşmenin uğramadığı, insanların sıcak komşuluk ilişkileri içerisinde geçen yüzyıldaki gibi bir yaşantı sürdürdüğü eski kalabalık semtlerinden birinde, harap ama sevimli bir evin çatı katında yaşar. Hayatın daha yavaş ilerlediği bu mahallede renkler adeta yüzyılın başındaki "Autochrome" fotoğraflardaki gibidir. Hulot'nun mütevazı yaşantısının bir parçası da VéloSoleX marka motorlu bisikletidir.

Mösyö Hulot, ilkokul çağında bir çocuk olan Gérard'ın (Alain Bécourt) dayısıdır. Hulot'nun kızkardeşi (Adrienne Servantie) ve eniştesi (Jean-Pierre Zola) tek çocuklarıyla birlikte ultra lüks bir ev olan "Villa Arpel"de yaşamaktadırlar. Hulot'nun yaşadığı yerin aksine Paris'in yeni kurulmuş varlıklı bir semtinde yer alan bu modern mimariye sahip villa ve bahçesi zorlama fütüristik tasarımı ve gereksiz otomatik fonksiyonları ile modern olmanın ötesinde itici, sıkıcı hattâ bir karabasan gibidir. Bahçedeki çiçekler bile plastikten yapılmıştır. Tamamen gösteriş için yaptırılmış havuz fıskiyeleri, otomatik mutfak gibi bazı statü sembolü avangart eşya ve yapıların fonksiyonları sadece komşuları etkilemek için kullanılırlar, onlar gidince kapatılırlar. Bu sözde modern eşyalar işe yarıyor gibi gözükseler de aslında hiçbirisi gerçekte fonksiyonel değillerdir ve evde yaşayanların hayatını kolaylaştırmak şöyle dursun onlara rahatsızlık bile verirler. Ama yine de bu materyalist ailenin tanıdıklarına hava atması için kullanışlı sayılabilirler. Villadaki bu kişiliksiz eşyalar ve gereçler kadar Arpellerin zaten yüzeysel olan kişilikleri de neredeyse kaybolmak üzeredir. Ama onlar toplumsal pozisyonlarını sürdürebilmek için benliklerinden ödün vermeyi seçmişlerdir. Filmde ilk adları bile zikredilmez. Onlar sadece Mösyö Arpel ve Madam Arpel'dir. Bay Arpel bir plastik hortum fabrikasında idarecidir.

Evdeki yaşantısından son derece sıkılan Gérard, adeta taptığı dayısını anlayabilen tek insan gibidir. Fırsat buldukça evden uzaklaşıp sokak çocuklarıyla oynamaya bayılır, yaramaz arkadaşlarıyla yoldan gelip geçen insanlara eşek şakaları yapar. Evin köpeği bile bu sıkıcı evde durmak istemez, o da fırsatını bulunca evden kaçarak sokak köpekleriyle doyasıya oynamayı tercih eder. Gérard ve diğer okul arkadaşları her gün şık giyimli babaları tarafından özel otomobillerle özel okullarına düzenli bir biçimde bırakılırlar. Otomobiller bile düzenli otoyollarda adeta askeri bir düzen içerisinde yol alırlar. Okul çıkışında ise Gérard'ı dayısı Mösyö Hulot alır ve "Villa Arpel"e getirir. Hulot villadaki bütün o teknolojik ucubelerle adeta kavga eder.

Kayınbiraderi Hulot'nun oğlu üzerindeki etkisinden pek hoşlanmayan Mösyö Arpel, ona kendi fabrikasında bir iş bulur. Madam Arpel ise bekâr kardeşine bir eş bulma umuduyla sürekli garden partiler verir. Ancak Hulot hem işi yüzüne gözüne bulaştırıp fabrikadan kovulacak, hem de kendisiyle evlendirilmek istenen, en az Arpeller kadar gösteriş meraklısı komşu kadınla da evlenmeyecektir. Arpeller Hulot'yu kendilerine benzetme çabalarında başarısız olacaklar, buna karşılık Hulot onlarda bazı olumlu değişikler yapmayı başaracaktır. Mösyö Arpel artık oğluyla ilgilenmeye, yavaş yavaş onunla gerçekten iletişime geçmeye başlayacaktır.

Tarzı[değiştir | kaynağı değiştir]

Jacques Tati (1907-1982) sanat hayatına bir vodvil sanatçısı olarak başlamış ve pandomimdeki yeteneğini sinemaya da taşımıştı. Çekmiş olduğu az sayıdaki uzun metrajlı filmde sıra dışı tuhaf karakter "Mösyö Hulot"yu canlandırıyordu. Tıpkı Charlie Chaplin'in yarattığı “Küçük Serseri" tipinin onunla özdeşleşmiş olduğu gibi, "Mösyö Hulot" da Tati ile özdeşleşmişti.^[6] Bu karakterin köklerine kısa metrajlı filmlerinde de rastlamak mümkündür ancak adıyla sanıyla "Bay Hulot" ilk kez Tati'nin bir önceki filmi Bay Hulot'nun Tatili'nde (1953) ortaya çıkmıştı. Ayrıksı demode kıyafetli hafiften kaçık bu sakar adam aslında iyi niyetli ve insancıldır. Mütevazı yaşantısını sürdürürken olumsuz yönde gelişen, düşüncesizce tüketime yönelmiş dünyaya direnir, geçmişin saf değerlerini savunur.

"Amcam", pandomime dayalı gülütlerle (gag) bezeli slapstick tarzı ve diyaloglara çok az yer vermesi ile Sessiz sinema dönemi filmlerine çok benzer. Diğer karakterlerin zorlukla duyulabilen diyalogları olmasına rağmen, Hulot filmde anlamsız bir iki kısa sözcük dışında hiç konuşmaz. Ama filmde ses efektlerine abartılı bir biçimde yer verilmiştir. Bu açıdan "Amcam", Chaplin'in Asri Zamanlar'ını (Modern Times) andırır. Materyalist aile Arpellerin evinde gösteriş için yaptırılmış işlevleri kuşkulu bazı eşyaların çıkarttığı sesler (örneğin bahçedeki kitsch fıskiyeli havuzun su sesi, Bay Arpel'in ayakkabı gıcırtısı, kapı otomatının çıkardığı çirkin ses, mutfak aletlerinin sanayi makinelerine benzeyen sesleri vb) yüksek tonda ve çok rahatsız edicidir.

Jacques Tati bu ilk renkli filminden başlayarak renk ve ışığı da bir anlatım aracı olarak kullanmaya başlamıştır. Absürt mimariye sahip ruhsuz "Villa Arpel"in göründüğü sahnelerde hava genelde bulutludur ve monokromatik gölgelere sahip pastel renkler sahneye hakimdir. Ancak eve bir misafir geldiğinde, özellikle de Bay Hulot'nun geldiği anlarda renkler parlaklaşır ve canlanır. Hulot'nun yaşadığı, geleneksel yaşam tarzının sürdüğü mahalle ve eski evi gösterilirken hava hep güneşli, renkler de canlıdır.

Aslında Jacques Tati ilk renkli denemesini 1949'da ilk uzun metrajlı filmi olan "Jour de fête"de (Bayram Günü) yapmıştı. Bu filmini "Thomson Color" adı verilen hiç denenmemiş bir sistemle çekecekti ve bu Fransa'nın da ilk renkli filmi olacaktı. Ancak bu renk sistemine pek güvenemeyen Tati filmini emniyete almak için ikinci bir kamera kullanarak aynı sahneleri eşzamanlı olarak bir de siyah-beyaz filme çekti. Thompson şirketinin iflası sonucunda renkli filmin banyosu yapılamayınca film siyah beyaz kopyasıyla gösterime verildi. Tati 1964'te filmin bazı sahnelerini elle boyadı. 1995'te ise yönetmenin kızı Sophie Tatischeff ve görüntü yönetmeni François Ede renkli kopyayı restore ederek siyah-beyaz kopyasıyla beraber gösterime sundular.^[7]

Oyuncular[değiştir | kaynağı değiştir]

Oyuncu	Rolü
Jacques Tati	Mösyö Hulot (oyuncu olarak jenerikte geçmez)
Jean-Pierre Zola	Mösyö Arpel
Adrienne Servantie	Madam Arpel
Alain Bécourt	Gérard Arpel
Lucien Frégis	Mösyö Pichard
Betty Schneider	Betty (ev sahibinin kızı)
Jean-François Martial	Walter
Dominique Marie	Komşu
Yvonne Arnaud	Georgette (hizmetçi)
Adelaide Danieli	Madam Pichard
Régis Fontenay	Pantolon askısı satıcısı
Claude Badolle	Bit pazarında satıcı
Max Martel	Sarhoş
Nicolas Bataille	İşçi

Ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Kazandıkları

1958 - Cannes Film Festivali - Cannes Film Festivali Jüri Ödülü - Jacques Tati
1958 - ABD Ulusal Eleştirmenler Birliği - En İyi Yabancı Film Ödülü
1958 - New York Film Eleştirmenleri Cemiyeti - En İyi Yabancı Film Ödülü - Fransa
1959 - Akademi Ödülleri - Yabancı Dilde En İyi Film Akademi Ödülü - Fransa
1959 - Fransız Sinema Eleştirmenleri Sendikası - En İyi Film Ödülü - Jacques Tati
1959 - Sant Jordi Ödülleri - Yabancı Film Dalında En İyi Görüntü Yönetimi - Jean Bourgoin
1960 - İspanyol Sinema Yazarları Cemiyeti - En İyi Yabancı Film CEC Ödülü - Fransa

Adaylıkları

1958 - Cannes Film Festivali - Altın Palmiye - Jacques Tati
1959 - Laurel Ödülleri - En İyi Erkek Oyuncu Altın Defne Ödülü - Jacques Tati (5. oldu)

Filmin restorasyonu[değiştir | kaynağı değiştir]

2001 yılında Jacques Tati'nin kızı Sophie Tatischeff ile Jérôme Deschamps ve Macha Makeïeff'in öncülüğünde kurulan "Les Films de Mon Oncle" adlı şirket Tati'nin tüm filmlerinin korunması, restorasyonu ve dağıtımı için bir girişim başlattı. Bu kapsamda ilk önce sinemacının "Oyun Zamanı" (1967) adlı filmi restore edildi. Restorasyonu bir yıl içinde tamamlanan bu film 2002 yılındaki Cannes Film Festivali'nde seyirciye yeniden sunuldu. 2004 yılında da şirket bu kez "Amcam" filminin restorasyonunu tamamlayarak bu iki filmin DVD baskıları için gereken çalışmaları başlattı. Sıradaki kurtarılacak film ise "Bay Hulot'nun Tatili"ydi (1953).^[8]

Aynı ekibin öncülüğünde 2009 yılında Paris'te bulunan Fransız Sinemateki'nde “Jacques Tati, deux temps, trois mouvements” adlı tematik bir sergi açıldı. Bu sergi için "Amcam" filminde görülen efsanevi kitsch ev "Villa Arpel"in tam ölçekli bir modeli de yapıldı.

Ev videosu[değiştir | kaynağı değiştir]

"Amcam" (1958) filminin bugüne kadar hemen tüm ev videosu formatlarında dağıtımı yapılmıştır. Filmin VHS videosu çıktığı zaman henüz film bir restorasyondan geçmemişti.

Yıl	Format	Firma	Notlar
1988	Laserdisc	Criterion	CLV, tek disk 2 yüz. NTSC. Mono dijital ses. Etiket sırt no:#101^[9]
1994	VHS	Pearl Entertainment	NTSC. Kapağında "My Uncle (Mon Oncle)" başlığı var. Film zaten renkli çekilmiş olduğu halde video kapağında "renklendirilmiş versiyon" ibaresi yer alıyor.
2005	DVD	Criterion	Restore edilmiş filmden aktarılmış. 1 disk. Etiket sırt no:#111
2012	Blu-ray	BFI	Restore edilmiş filmden aktarılmış.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b Teksoy, Rekin (2005). Rekin Teksoy'un Sinema Tarihi. Oğlak Yayıncılık. ss. sayfa 333.
^ "The 50 Greatest Directors and Their 100 Best Movies" (İngilizce). Entertainment Weekly. 24 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.
^ "Le CentQuatre vous propose de découvrir du 10 avril au 3 mai 2009 les décors du film " Mon Oncle " de Jacques Tati" (Fransızca). sortiraparis.com. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.
^ "Mon oncle (1958)" (İngilizce). Roger Ebert.suntimes.com. 5 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.
^ "Mon oncle (1958) / Awards for" (İngilizce). IMDb. 22 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.
^ "A Delicate Brand of Humor" (İngilizce). epinions.com. 8 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2013.
^ "Jour de fete" (İngilizce). dvdbeaver.com. 18 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2013.
^ "Les Films de Mon Oncle" (İngilizce). technicolorfilmfoundation.org. 6 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2013.
^ "Criterion Laserdiscs Collection" (İngilizce). Criterion (archive.org). 27 Mayıs 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2013.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

IMDb'de Amcam
SinemaTürk'te Amcam
Allmovie.com'da "Mon Oncle" 22 Ocak 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Rotten Tomatoes'da "Mon Oncle" 6 Mart 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Filmin çeşitli afişleri 20 Nisan 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Tati'nin resmi sitesinde "Mon Oncle" 23 Ekim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Ödüller
Önce gelen: "Kanał" ve "Yedinci Mühür" ödülü paylaştılar	Cannes Film Festivali Jüri Özel Ödülü 1958	Sonra gelen: "Stars"

[REK-1] Teksoy, Rekin (2005). Rekin Teksoy'un Sinema Tarihi. Oğlak Yayıncılık. ss. sayfa 333.

[2] "The 50 Greatest Directors and Their 100 Best Movies" (İngilizce). Entertainment Weekly. 24 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.

[3] "Le CentQuatre vous propose de découvrir du 10 avril au 3 mai 2009 les décors du film " Mon Oncle " de Jacques Tati" (Fransızca). sortiraparis.com. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.

[RE-4] "Mon oncle (1958)" (İngilizce). Roger Ebert.suntimes.com. 5 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.

[5] "Mon oncle (1958) / Awards for" (İngilizce). IMDb. 22 Mayıs 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2013.

[6] "A Delicate Brand of Humor" (İngilizce). epinions.com. 8 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2013.

[7] "Jour de fete" (İngilizce). dvdbeaver.com. 18 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2013.

[8] "Les Films de Mon Oncle" (İngilizce). technicolorfilmfoundation.org. 6 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2013.

[9] "Criterion Laserdiscs Collection" (İngilizce). Criterion (archive.org). 27 Mayıs 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Nisan 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

g t d Jacques Tati'nin filmleri
Uzun metrajlı filmler	Jour de fête (Bayram Günü, 1949) • Les Vacances de monsieur Hulot (Bay Hulot'nun Tatili, 1953) • Mon Oncle (Amcam, 1958) • Playtime (Oyun Vakti, 1967) • Trafic (Trafik, 1971) • Parade (Geçit, 1973)
Kısa metrajlı filmler	"Oscar Champion de Tennis" (Oscar Tenis Şampiyonu, 1932) • "Retour à la Terre" (Dünyaya Dönüş, 1938) • "Gai dimanche" • "L'École des facteurs" (Postacılar Okulu, 1947) • "Forza Bastia" (1978)
Senaryo	L'Illusionniste (Sihirbaz, 2010)

g t d En İyi Uluslararası Film Akademi Ödülü kazananlar
1947–1955 (Onur)	1947: Boyacı ve Kaldırım Çocukları – Vittorio De Sica 1948: Monsieur Vincent – Maurice Cloche 1949: Bisiklet Hırsızları – Vittorio De Sica 1950: Malapaga Duvarları – René Clément 1951: Raşomon – Akira Kurosava 1952: Yasak Oyunlar – René Clément 1954: Cehennemin Kapısı – Teinosuke Kinugasa 1955: Miyamoto Musashi – Hiroshi Inagaki
1956–1959	1956: Sonsuz Sokaklar – Federico Fellini 1957: Cabiria'nın Geceleri – Federico Fellini 1958: Amcam – Jacques Tati 1959: Siyah Orfe – Marcel Camus
1960'lar	1960: Genç Kız Pınarı – Ingmar Bergman 1961: Aynanın İçinden – Ingmar Bergman 1962: Sundays and Cybele – Serge Bourguignon 1963: 8½ – Federico Fellini 1964: Dün, Bugün, Yarın – Vittorio De Sica 1965: Ana Caddedeki Dükkân – Ján Kadár & Elmar Klos 1966: Bir Kadın ve Bir Erkek – Claude Lelouch 1967: Sıkı Kontrol Edilen Trenler – Jiří Menzel 1968: Savaş ve Barış – Sergey Bondarçuk 1969: Z – Costa-Gavras
1970'ler	1970: Şüphe Edilmeyecek Bir Vatandaşın Soruşturulması – Elio Petri 1971: Finzi Continilerin Bahçesi – Vittorio De Sica 1972: Burjuvazinin Gizli Çekiciliği – Luis Buñuel 1973: Amerikan Gecesi – François Truffaut 1974: Amarcord – Federico Fellini 1975: Dersu Uzala – Akira Kurosava 1976: Rengin Siyahı ve Beyazı – Jean-Jacques Annaud 1977: Onca Yoksulluk Varken – Moşe Mizrahi 1978: Mendillerinizi Hazırlayın – Bertrand Blier 1979: Teneke Trampet – Volker Schlöndorff
1980'ler	1980: Aşk Gözyaşlarına İnanmıyor – Vladimir Menshov 1981: Mefisto – István Szabó 1982: Başa Dönmek – José Luis Garci 1983: Fanny ve Alexander – Ingmar Bergman 1984: Tehlikeli Filmler – Richard Dembo 1985: Resmi Tarih – Luis Puenzo 1986: Hücum – Fons Rademakers 1987: Babette'in Şöleni – Gabriel Axel 1988: Fatih Pelle – Bille August 1989: Cennet Sineması – Giuseppe Tornatore
1990'lar	1990: Umuda Yolculuk – Xavier Koller 1991: Mediterraneo – Gabriele Salvatores 1992: Indochine – Régis Wargnier 1993: Güzellik Çağı – Fernando Trueba 1994: Güneş Yanığı – Nikita Mikhalkov 1995: Antonia'nın Yazgısı – Marleen Gorris 1996: Kolya – Jan Svěrák 1997: Karakter – Mike van Diem 1998: Hayat Güzeldir – Roberto Benigni 1999: Annem Hakkında Her Şey – Pedro Almodóvar
2000'ler	2000: Kaplan ve Ejderha – Ang Lee 2001: Tarafsız Bölge – Danis Tanović 2002: Afrika'nın Hiçbir Yerinde – Caroline Link 2003: Barbarların İstilâsı – Denys Arcand 2004: İçimdeki Deniz – Alejandro Amenábar 2005: Tsotsi – Gavin Hood 2006: Başkalarının Hayatı – Florian Henckel von Donnersmarck 2007: Kalpazanlar – Stefan Ruzowitzky 2008: Son Veda – Yōjirō Takita 2009: Gözlerindeki Sır – Juan J. Campanella
2010'lar	2010: Daha İyi Bir Dünyada – Susanne Bier 2011: Bir Ayrılık – Asgar Ferhadi 2012: Aşk – Michael Haneke 2013: Muhteşem Güzellik – Paolo Sorrentino 2014: Ida – Paweł Pawlikowski 2015: Saul'un Oğlu – László Nemes 2016: Satıcı - Asgar Ferhadi 2017: Muhteşem Kadın – Sebastián Lelio 2018: Roma – Alfonso Cuarón 2019: Parazit - Bong Joon-ho 2020: Körkütük – Thomas Vinterberg 2021: Drive My Car (film) – Ryūsuke Hamaguchi 2022: Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok – Edward Berger 2023: The Zone of Interest – Jonathan Glazer

g t d Yabancı Dilde En İyi Film New York Sinema Eleştirmenleri Birliği Ödülü sahipleri
1937–1977	Mayerling (1937) Grand Illusion (1938) Harvest (1939) The Baker's Wife (1940) Ödül verimedi (1941–1945) Rome, Open City (1946) To Live in Peace (1947) Paisan (1948) Bicycle Thieves (1949) L'Amore (1950) Miracle in Milan (1951) Forbidden Games (1952) Justice Is Done (1953) Gate of Hell (1954) Umberto D. (1955) The Road (1956) Gervaise (1957) My Uncle (1958) The 400 Blows (1959) Hiroshima My Love (1960) The Sweet Life (1961) Ödül verilmedi (1962) 8½ (1963) That Man from Rio (1964) Juliet of the Spirits (1965) The Shop on Main Street (1966) The War Is Over (1967) War and Peace (1968) Ödül verilmedi (1969–1977)
1978–2000	Bread and Chocolate (1978) The Tree of Wooden Clogs (1979) My American Uncle (1980) Pixote (1981) Time Stands Still (1982) Fanny and Alexander (1983) A Sunday in the Country (1984) Ran (1985) The Decline of the American Empire (1986) My Life as a Dog (1987) on the Verge of a Nervous Breakdown (1988) Story of Women (1989) The Nasty Girl (1990) Europa Europa (1991) Raise the Red Lantern (1992) Farewell My Concubine (1993) Three Colours: Red (1994) Wild Reeds (1995) The White Balloon (1996) Ponette (1997) The Celebration (1998) All About My Mother (1999) Yi Yi (2000)
2001–günümüz	In the Mood for Love (2001) And Your Mother Too (2002) City of God (2003) Bad Education (2004) 2046 (2005) Army of Shadows (2006) The Lives of Others (2007) 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2008) Summer Hours (2009) Carlos (2010) A Separation (2011) Amour (2012) Blue Is the Warmest Colour (2013) Ida (2014) Timbuktu (2015) Toni Erdmann (2016) BPM (Beats per Minute) (2017) Cold War (2018) Parasite (2019) Bacurau (2020) The Worst Person in the World (2021) EO (2022) Anatomy of a Fall (2023)