Kadın trajedisi

Kadın trajedisi terimi 17'nci yüzyılın sonlarında ve 18'nci yüzyılın başlarında masum ve erdemli kadının acılarına odaklanan trajik oyunlar modasını temsil eder. Akılda kalıcı kadın trajedileri arasında Thomas Otway'in Tho Orphan (1680), John Banks'in Virtue Betrayed, or, Anna Bullen (1682), Thomas Southerne'in The Fatal Marriage (1694), Nicholas Rowe'un The Fair Penitent (1703) ve Lady Jane Grey (1715) oyunları gösterilebilir. Bu yazarlar arasında Rowe "kadın trajedisi" terimini 1714 yılında ilk kullanan yazardır.

1660 yılında İngiliz dramasının, tiyatroların tekrar açılmasıyla, yeniden doğduğu zamanda, baskın olan trajedi tarzı erkek egemenliğindeki güçlü, iktidar sahibi, fatih, saldırgan kahramanları ve onların zafer peşinde koşuşturmalarını konu alan heroik dramaydı. 1670'lerde ve 1680'lerde heroik tarzdan konunun aşk ve evcil mesleler olduğu duygusal tarza kademeli bir geçiş başladı. Elizabeth Barry'nin, Otway'in The Orphan oyunundaki Monimia rolüyle izleyici ağlattığı olağandışı başarısından sonra kadın tajedisi duygusal trajedinin baskın bir formu haline geldi ve neredeyse yarım yüzyıl boyunca popüler kaldı.

Trajedide kadınlara olan bu yeni odaklanma, yaşlı aristokratik ideoloji ve onun geleneksel erkeksi ideallerine karşı doğan politik bir uyanışa bağlanabilir.

Kaynakça

• Howe, Elizabeth (1992). The First English Actresses: Women and Drama 1660–1700. Cambridge: Cambridge University Press.
• Staves, Susan (1979). Player's Scepters: Fictions of Authority in the Restoration. Lincoln, Nebraska.