Genişleyen Dünya teorisi

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Dünya'nın genişlemesi esnasındaki kıta konumları. Solda: Atlas Okyanusu mekrezli; sağda: Büyük Okyanus merkezli.

Genişleyen Dünya teorisi, kıtaların hareketini ve konumunu açıklamaya çalışan bir teoridir. Levha hareketleri teorisine göre görece daha az desteklenmekte ve hiçbir sağlam temele dayanmamaktadır.

Teori, 1960'larda okyanus yataklarındaki kayaç oluşumlarını açıklamak için geliştirilmiştir.

Açıklamalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Madde üretimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Dünya dışından gelen enerjinin (elektron ve nötron yağmurları) bir kısmı kabuğu aşıp iç çekirdeğe ulaşır. Burada enerjinin bir kısmı maddeye dönüşür (iki nötronun çarpışmasıyla elektron ya da pozitron ortaya çıkar). Manyetik alan madde üretiminin göstergesidir.

Yer çekimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Teori, geçmişte gezegenin daha küçük olması ve dolayısıyla yer çekiminin daha küçük olmasıdır. Bunun sonucunda dinozorların devasa boyutlara gelebildiğini iddia etmektedir. Bununla beraber, levha tektoniği ve yapılan hassas GPS ölçümleri dünyanın kütlesinin ve çapının oluştuğu yaklaşık 4 milyar yıllık süre boyunca çok ufak miktarda arttığını göstermektedir. Dinozorların aşırı büyük yapısı tamamen evrimsel ve çevresel sonuçların ürünüdür.

İklim kuşaklarının genişlemesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Dinozorlar döneminde (Mezozoik) tüm dünyada sadece tropik iklim koşulları hakimdi. Ilıman ve kutup kuşakları Dünya'nın büyümesiyle oluştu.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]