Geli Raubal

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Geli Raubal
DoğumAngela Maria Raubal
04 Temmuz 1908(1908-07-04)[1]
Linz, Avusturya-Macaristan[2]
Ölüm18 Eylül 1931 (23 yaşında)[3]
Münih, Weimar Cumhuriyeti[3]
Ölüm sebebiİntihar[2]
Defin yeriZentralfriedhof, Viyana, Avusturya
MilliyetAvusturya-Macaristanlı, Avusturyalı
EğitimLudwig Maximilian Üniversitesi
Ebeveyn(ler)Leo Raubal
Angela Hitler
Akraba(lar)Adolf Hitler (amcası)
Leo Rudolf Raubal Jr. (kardeşi)

Angela Maria "Geli" Raubal (4 Haziran 1908 - 19 Eylül 1931), Adolf Hitler'in üvey yeğeniydi. Hitler'in üvey kızkardeşi olan Angela Raubal ve Leo Raubal'ın ikinci kızıydı. Hitler ona Geli der; o da Hitler'e Alfi Dayı derdi. Geli Hitler'in izni olmadan hiçbir yere gidemez ve hiç kimseyi göremezdi.

Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir]

Angela Maria "Geli" Raubal Linz'de doğdu,[2] kardeşi Leo ve bir kız kardeşi Elfriede ile birlikte büyüdü. Babası, 31 yaşında öldü. O ve Elfriede, 1925'te Hitler'in yanında kahya olan annelerine eşlik ettiler; o sıralarda Raubal 17 yaşındaydı ve önündeki altı yılını yanındaki amcası (Hitler)[4] ile yakın temasta oldu. Annesine, 1928'de Berchtesgaden yakınlarındaki Berghof villasında kahya olarak bir görev verildi.[5] Raubal, Ludwig Maximilian Üniversitesi'nde tıp alanına girdiğinde 1929 yılında Hitler'in Münih şehrindeki evine taşındı fakat tıbbi çalışmalarını tamamlayamadı.[2]

Hitler Nazi Partisi'nin lideri olarak güç kazandığında, kendisine sıkı sıkıya bağlı kalan Raubal'a hakim ve hükmediyordu.[6] Şoförü Emil Maurice ile bir ilişki yaşadığını keşfettiğinde, olaya son verdi ve Maurice'i hizmetinden çıkardı.[2][7] Bundan sonra onun arkadaşlarıyla özgürce ilişki kurmasına izin vermedi ve kendisine ya da kendisine her zaman güvendiği biri olmaya çalıştı; alışveriş gezilerine, filmlere ve operalara eşlik etti.[6]

Ölümü[değiştir | kaynağı değiştir]

Raubal aslında tutsaktı, fakat müzik derslerine devam etmek için Viyana'ya kaçmayı planladı.[4] Annesi, savaştan sonra sorgulayıcılara, Hitler'in kızının evlenmeyi umduğu Linzli bir adamla ilişkisini sürdürmesini yasakladığını söyledi. Hitler onun Viyana'ya gitmesine izin vermeyince Hitler ve Raubal 18 Eylül 1931'de tartıştılar. Nürnberg'de bir toplantı yapmak üzere yola çıkan Hitler, ertesi gün Münih'e geri döndü: 19 Eylül 1931'de öğleden sonra Raubal, akciğerine giren bir kurşun yarasından öldü;[2] kendisini silahla kalbinden vurarak intihar etmişti. Görünüşe göre Adolf Hitler'in Münih'teki apartman dairesinde, Hitler'in Walther marka tabancasıyla kendini vurmuştu.[7]

Medyada fiziksel istismar, muhtemel bir cinsel ilişki ve hatta cinayet hakkında hemen söylentiler başladı.[2][8] Hitler'in politik rakibi olan Otto Strasser, daha sansasyonel öykülerden yararlanıyordu. Tarihçi Ian Kershaw ise, "aktif olarak cinsel olsun olmasın, Hitler'in Geli'ye karşı davranışının en azından gizli, cinsel bağımlılığın tüm özelliklerineydi" şeklinde görüşünü savundu.[6] Polis, iddiaları reddetti; ölümünü bir intihar olarak açıkladı.[9] Onun intiharı Hitler'i üzüntüsünden perişan etmiştir. Tegernsee gölündeki evine sığınmış, 24 Eylül'de Viyana'daki cenaze törenine katılmamıştır. İki gün sonra Viyana'nın Zentralfriedhof'unda (Merkezi Mezarlığı) ziyarette bulundu. Bundan sonra depresyonunu yenerek siyasete yeniden odaklandı.[8]

Hitler daha sonra Raubal'ı o güne kadar sevdiği tek kadın olduğunu ilan etti. Berghof'da ona ait bir oda ayırdı ve orada kendi odasında ve Berlin'deki Başbakanlık binasında Raubal'ın portrelerini astı.[10]

Savaştan sonra Hermann Göring Nürnberg mahkemelerinde Hitler'in Geli'nin intiharından duyduğu derin üzüntü ve perişanlığını ifade etmiştir.

Annesi, Angela Raubal, Geli'nin, Linz'de bir sanat öğretmeni tarafından hamile kaldığını öğrenmiş olan Hitler'le tartıştıktan sonra kendini öldürdüğünü öne sürdürmüştür.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Toland 1976, s. 349.
  2. ^ a b c d e f g Görtemaker 2011, s. 43.
  3. ^ a b Kershaw 2008, s. 218.
  4. ^ a b Bullock 1999, s. 393.
  5. ^ Kershaw 2008, s. 177.
  6. ^ a b c Kershaw 2008, s. 219.
  7. ^ a b Kershaw 2008, s. 220.
  8. ^ a b Kershaw 2008, s. 221.
  9. ^ Shirer 1960, s. 132.
  10. ^ Shirer 1960, ss. 132-133.

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

Daha fazla okuma[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]